senden keçecek iken, rezaletle sene geri qayıtdım. Anladım ki, gec de olsa, senden qeyri heç kimse menim deyil… Ve men de heç kimsenin! Nece de olsa bele, barışmalıyam senin verdiyin her qeminle, alışmalıyam üzüntü içinde her demine… Gecenin seszizliyinde duymalıyam seni, fürsete deyer verib qucmalıyam belini… Sabahın bextsizliyini göze almalıyam men. Senle keçen her an üçün, tebessümle şükr etmeliyem men! Göz yaşları içinde gülümsemek….

…Her görüşden sonra, sene bir duyğusal şeir yazaram. Bir görüşden növbeti görüşedek, ayrılığın ezabıyla sızlaram. Ve getdikce, anlaram: Men sevgini heç de parlaq seherler üçün deyil, ağ setirler qaralamaq namine daşıyaram!

Senin uğrunda da savaşammıram. Sene layiqli aşiq olammıram! Anlayıram, utanıram, usanıram acizliyımden… Budur! Ele, indi, yeniden… Çekecem eşq badesini… Durmadan, dibinecen… Yene, esir vücudum. Yene, heç ne alınmır! Seni, evvelki seni itirmeye qorxuram… Yoxsa, senin içinde itmeyemi!? Belke, qorxuram, kimse alar menden…. Ya da, seni inciderem, küsüb gedersen… Gözlenilmeden, birden!

Amma ki, bir terefden, heç menim de deyilsen. Ya sen menim kiremdesen, yaxud da ki, men senin… Bu, çox önemli deyil. Onsuz da, hey özgelerin qismetini sevmek oldu qismetim!

Gelsene, bu gece, seninle semimi olum bir az. Rast ki, başladıq semimi söhbete… Bilirsen, eslinde, ele bu deqiqe, senden savayı da bir sevdiyim var. Sene “sevgilim” deyirem, ona ise, “heyatım”. Amma, inan, ne sene, ne de ona xeyanet elemirem! Axı, her ikinizi de sevirem…

Ya onu sene qurban vermeliyem, ya da sene göre, ondan keçmeli. Axı, nece edim men!? Ne edim ki, ele, siz ikiniz de menimle qalasınız. İkiniz de mehriban, xoşca dolanasınız… Yeni, bu ola biler!?

Eh! Daha ne deyim? Bundan artıq ne yazım? Ey, hele, anam meni doğmamışdan, Tanrımın qara yazdığı heyatım! Seni sevdimse de, sevişemmedim!

ELLERİM AĞ BALDIRLARINDA QALDI!

Artıq, yavaş-yavaş, aralaşırlar. Bir azdan, cırmaqlayacam öz tüklü budlarımı…

…Axı, niye sen qadına

<< 1 [2] 3 >>