mahi-eza,

Ucalar ahu-neva, qara geyer ehli-vefa,
Bu ayı yaxşı tanır hem ülema, hem ürefa.

Bu müsibetli temaşa ki, olub xeyli qabaq,
Yaşanır indi yene qem ve müsibet o sayaq.

Ele bil Kerbü-bela sehnesi canlandı yene,
Teze bir derd ile Zehra üreyi yandı yene.

“Baş açanlar” yetişib erseye geldi, ay aman!
Balaca, körpece qızlar eledi ahu-feqan.

Bilirem, gec-tezi var, qalmayacaq darda hicab,
Bu sınaqdan da üzü ağ çıxacaq ehli-savab.

Neye lazımdı bir insan vere omrün hedere,
Hele yatsın geceni, sonrası çıxsın sehere.

Qara torpaq kimi ağuşuna almıb, alacaq,
Kimi şayed hele atdan yere salmıb, salacaq...

Kömek ol püşti-penahım, bize imdade yetiş,
Nezer eyle, bu zelil bendeni sal yade, yetiş.

Meni efv eyle ki, bir bunca feqan eyleyirem,
O yaman halını bir az da yaman eyleyirem.

Seni bildim özüme mehremi-raz, dillendim,
Ele bil kimse dedi: - dur yene yaz, dillendim.

O qeder söz demişem, almamışam kelme cavab,
Bilirem ki, araya öz emelim salmış hicab.

Sayıram ayrı keçen günleri men halı-xarab,
Yene firqetde keçen gün oluram qelbi-kabab.

Bürüyür canımı qemler, düşürem derde o dem,
Yarayır karıma bir parça vereq, bir de qelem.

Şükür olsun bu qeme, bir-iki misra yazıram,
Ne zamandan beridir, men sene Mövla, yazıram.

<< 1 [2]