Dondurucu soğukta bir an önce evime varabilmek için hızla yürürken, ayağımın ucunda bir cüzdan gördüm.. Hemen aldım. Sahibini gösteren bir kimlik vardır diye acele acele açtım.. İçinde üç dolar ve sararıp kat yerleri yıpranmış eski bir zarftan başka birşey yoktu… Sol üst köşede yalnızca gönderenin adresi, alıcı
adresi yerinde bir posta kutusu numarası vardı. Bir
ipucu bulabilmek belki biraz damerakımı
giderebilmek için zarfı açtım ve içindeki mektubu
okumaya başladım. Mektup, sol yanı çiçek resmiyle
süslenmiş bir kağıda, özenli bir el yazısıyla yazılmıştı ve “Sevgili Michael” diye başlıyordu.. Ve “Annesi
yasakladığı için onu bir daha göremeyeceğini”
anlatarak devam ediyor.. “Ama sakın unutma, seni
daima seveceğim” diye bitiyor.. İmza.. Hannah!.. Elimde yalnızca, mektubu yazan kişiyle, mektubun
yazıldığı kişinin birinci adları vardı. Eve gider gitmez
hemen telefon idaresini aradım. Görevli kişi,
kendisine bildirdiğim adreste yaşayanların telefon
numarasını vermesinin yasalara aykırı olduğunu
söyledi. Fakat ısrarım karşısında: “Belki, size yardımcı olabilirim” dedi. “Bu adreste bulunan
numaraya telefon ederim ve onlar Kabul ederlerse,
sizi görüştürebilirim lütfen bekleyin..” dedi. İki üç
dakika sonra görevlinin sesi geldi.. “Bağlıyorum
efendim.” Telefonda, karşıdaki hanıma “Hannah
diye birini tanıyıp, tanımadığını” sordum. “Bu evi, 30 yıl evvel, Hannah diye kızları olan bir
aileden aldık” dedi. “Peki yeni adreslerini biliyor
musunuz?..” “Hannah annesini bir huzurevine
yatıracaktı. Oradan takip ederseniz, belki adres
bulursunuz..” deyip bana huzurevinin adını verdi..
Hemen aradım.. Yaşlı anne yıllar önce ölmüş.. Ama kızına ait eski bir telefon numarası var. Belki
ordan bilirlermiş.. “Bunların hepsi aptalca aslında”
dedim kendi kendime.. İçinde sadece 3 dolar ve 60
yıl önce yazılmış bir mektup bulunan cüzdanın
sahibini aramak için bunca zahmete ne gerek var
ki.. Aradım numarayı.. Bir kadın “Şimdi Hannah’nın kendisi bir
huzurevinde” dedi ve

[1] 2 3 >>