falan
sanarlardı. Belki de o yüzden o adamın bana
tahammülü yoktu. "Anneciğim,neden bizi bırakıp gittin? Keşke sen
kalsaydın, o gitseydi. Canım çok yanıyor, anne, ne
kadar durabileceğimi bilmiyorum. Çok kötüyüm,
anne..." Fısıldayarak sessizce ağladım. Şimdi ona o
kadar çok ihtiyacım vardı ki. Bana sarılıp
koklamasını, saçımı sevmesi o kadar çok özlemiştim ki. Zamanla geçer diyorlardı, ama zaman
geçtikçe içimdeki o boşluk daha da artıyordu. Daha
ne kadar dayanacağımı bilmiyordum. Selin olmasa
çoktan canıma kıymıştım, ama onu o adama kendi
ellerimle teslim etmek istemiyordum. Gözlerimi silip
kendimi düzenledim. Ağlamayacaksın, Nazlı. Sen hayatını Seline göre yaşamalısın,kendine göre
değil. Zaten senin artık bir hayatın yok. Her şeyin
elinden çalındı. Çocukluğun, masumluğun, annen...
Şimdi sadece Selin vardı.
Dolaptan makyaj malzemelerini götürüp hemen
yüzüme yoğun kapatıcı sürdüm. Morluklarımı ve şişkin gözlerimi düzene saldıktan sonra,
malzemeleri alıp banyodan çıktım. Selin üstünü
giyip benim çıkmamı bekliyordu. Odaya girdiğimi
görünce bir birimize gülümseyerek yerlerimizi
değiştirdik. Dolabı açıp içinden pembe uzun kollu
gömleğimle kalem dize kadar olan siyah eteğimi çıkarttım. Sütyenimi giyerken çok zorlandım,
yaralarımın üzerine basıyordu. Bir süre sonra o
acıya alıştıktan sonra etekle gömleğimi de giyip
aynada makyajımın devamını yaptım. Mor bir ruj,
bir az allık ve rimel yapıp malzemeleri çantama
attım. Sonra kanlı yatak çarşaflarını çıkarıp kirli pijamalarımla bir kenara attım. Artık geldikten
sonra onlarla uğraşacaktım. Saçımın yarısını
toplayıp yarısını açık bırakarak odadan çıkıp
mutfağa geçtiğimde koltuğun boş olduğunu
gördüm. Nefesimi tutup mutfağa geçtiğimde orada
olmadığını görünce nefesimi verdim. Dönüp kapının önüne baktığımda ayakkabılarının
olmadığını gördüm. Gece gece kumara gitmiştir o
yine. Kafamı sallayarak Selinle kendime yiyecek bir
şeyler hazırladım. Tam da o sırada Selin içeri girdi.
"Kızım sen ne güzel

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>