Selin Nazlıya gömleği verdikten sonra ofise feri döndüm.
Derinden nefes alıp gözler kapadım. Onu böyle
görmek canımı çok acıtıyordu. O adamın neden
bana değil de ona böyle davranmasının sebebini
anlayamıyordum. Tamam zaten Nazlı her zaman
beni savundu, bana dokunmasına izin vermedi, ama ona bir başka bakıyordu. Nefretle,
acımasızlıkla. Bana baktığında yüzü sadece boş
oluyordu, umursamıyordu, ama Nazlıya karşı bir
başka öfkesi vardı. Belki de Nazlının anneme çok
benzediğine göredir. Kafamı ellerim arasına alıp
masaya yaslandım. Bu cehennemden kurtulmanın bir yolu olmalı. Yoksa Nazlıyı öldürecekti o herif ya
da ben onu öldürecektim. Kaç deda yapmak
istedim, bıçağı alıp tam kalbinin ortasına saplamak
istedim, ama yapamadım. Çünkü ben onun gibi
değildim, ben acımasız değildim, katil olamazdım.
Ama Nazlıyı da kum torbası gibi sürekli vurmasına da bir çare bulmam lazımdı. Nazlının kanlar içinde
olan bedenini hatırladıkça kendimi vurmak
istiyordum. Neden? Neden o? Neden biz? Neden,
anne? Neden bizi bırakıp gittin? Bir vahşinin elinde
bırakıp gittin. Bizim günahımız neydi ki? 22 yaşında
kocaman kız bu kar ölesiye dayak yer mi? Kendimi tutamadan gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
Çok bunalmıştım, kırılmıştım, yıpranmıştım,
bitmiştim bir sözle. Nazlı için bir şey yapamadığım
için kendimi dünyanın en alçak insanı gibi
hissediyordum. Hangi insan kardeşine bunların
yapılmasına göz yumabilir ki? Elimi masaya koyup yüzümü ellerimde saklayarak ağlamaya başlatım.
Artık o acıyı içimde tutamıyordum. Her şey çok
fazlaydı, içimdeki o yük artık beni basıyordu. "Selin hanım, lütfen-.." Ali bey diyerek kapıyı açınca
benim halimi görüp dondu. Hemen ayağa kalkıp
arkamı ona döndüm ve yüzümü sildim. Yaşancı
gülümseme ile ona döndüm ama yüzündeki o
hüzünlü ifadeyi görünce yine hüngür hüngür
ağlamamak için kendimi zor tuttum ama, yine gözümden bir damla aktı. Ali bey yavaş adımlarla
yanıma yaklaşıp bir süre yüzüme baktı. "Noldu size böyle?" Sorunca artık

[1] 2 3 ... 8 >>