kendimi
tutamayıp yine ağlamaya başladım. Ali bey bana
kocaman mavi gözlerle baktı. Bir anda kendimi
onun kolları arasında buldum. Bana sarılıp
saçlarımı okşamaya başladı. Bense sadece
omuzunda küçük kız çocuğu gibi ağlıyordum. Omuzumdan tutup beni kendi odasına götürdü ve
kapıyı kapatıp odadaki koltuğa oturttu. Ben
sakinleşinceye kadar bana sarılarak kaldı. Kendime
geldiğimde olduğumuz pozisyonun farkına varınca
utanarak geri çekildim ve başımı aşağı saldım.
Kendimi o kadar çok kaptırmışım ki, patronum beni sakinleştiriyordu. "Ben çok özür dilerim, Ali bey, gerçekten çok
utanıyorum" dudağımın altında mırıldandığımda
çenemde elini hissettim. Başımı kaldırarak
kendisine döndürdü. Gözlerinde kendimi
kaybediyordum. Bu kadar saf ve temiz gözleri
hayatımda ilk defaydı görüyordum. Etkilenmedim desem yalan olurdu. "Utanmana gerek yok. İnsanlık hali, her keste olur" "Ama patronum karşısında böyle
davranmamalıydım. Gerçekten çok özür dilerim,
pro-" "Özür dilemeyi kes. Sen yine ağlama, gerisi boş.
Şimdi söyle bana, neden ağlıyordun?" Sorusu beni
duraksattı. R ne deyeceğim şimdi? Kaşlarımı
üzgünce kaldırarak ellerime baktım. "Üzgünüm, ama bunu size söyleyemem"
fısıldayarak dedim. Kendimi çok kötü
hissediyordum ama, yapamazdım. Ne diyecektim?
Babamız bizi adam yerine koymuyor mu? İkizimi
ölesiye dövüyor mu? Kumar mı oynuyor? İçki mi
içiyor? Hayatımızı zehir mi ediyor? Annemizi mi kaybettik? Nazlının sırtının halini mi söyleyeyim? Ne
söyleyeyim? Dönüp yüzüne baktığımda fikirli
bakışlarla beni izliyordu. "Tamam anlıyorum, tabi, özelindir. Ama en azından
bunu söyle. Her hangi bir konuda yardımım
dokunabilir mi?" Sorduğunda kocaman gözlerle
yüzüne baktım. Bana yardım etmeyi teklif
ediyordu. İnsanın bu kadar mı güzel yüreği, kalbi
olur? Ali beyden çok etkilenmeye başlamıştım ve bu beni çok korkutuyordu. Adamı daha dün
tanıdım ama, hiç ismimi koyamadığım hisler
yaşatıyordu bana. Kafamı çok karıştırıyordu.
"Teklifiniz için teşekkür ederim. Ama

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>