gerçekten,
ihtiyacım yok" dedim gülümseyerek. Sözlerim
sanki onu kırmış gibiydi, ifadesi değişti ama
çaktırmamaya çalıştı. O da küçük gülümsemeyle
kafasını salladı. "Tamam o zaman. Ama teklifim hep geçerli, bir şeye
ihtiyacın olduğunda beni her zaman araya bilirsin.
İster gece ister sabah. Ayrıca, paylaşmak istersen,
dinlerim, bunu da bil" dediğinde sadece kocaman
hüzünlü gözlerle ona bakabilmiştim. "Siz neden benimle bu kadar ilgileniyorsunuz?"
Sorum onu şaşırtmıştı. Gözlerini kaçırıp başka
yerlere baktı. Bir anlık kendini kaybetti. "Bilmiyorum" kendi kendine yavaştan fısıldadı,
ama ben duymuştum. Yoksa o da mı benim gibi
hissediyordu? Bana dönüp sahte gülümseme ile
baktı. "Ben her zaman çalışanlarımla ilgilenirim. Sen de
onlardan biri olduğuna göre, sana da aynısı
geçerli. Hep arkadaş oluruz biz çalışanlarla."
Aslında kötü bir şey söylememişti ama neden
kalbime bir sancı girdi. Demek çalışanıydım. Neden
o zaman öyle fısıldadı? Kafam çok karışmıştı. Onun yanında bir dakika fazla kalırsam, beynim
patlayacaktı. Hemen ayaklanıp kocaman
gülümsedim. "Çok teşekkür ederim, Ali bey. İlginizden dolayı
gerçekten minnettarım. Şimdi ben işimin başına
dönsem iyi olur." Diyerek kapıya doğru ilerledim.
Tam da açacakken Ali beyin sesi beni durdurdu. "Unutma, her zaman burdayım" sözleri karşısında
kalbim küt küt atmaya başladı. Garip bir tonla
söylemişti. Dönerek yüzüne baktığımda, eller
cebinde bana maviş maviş baktığını gördüm.
Gözlerinde adını koyamadığım duygular vardı, bu
bir taraftan hoşuma gitse de, diğer taraftan çok kötü kafamı karıştırdı. "Unutmam" sakince diyerek kapıyı açıp kendimi
dışarı attım. Noluyor bana böyle? Nazlı Sabah uyandığımda başım çok kötü ağrıyordu.
Sanki yanıyordum. Elimi alnıma koyduğumda
ateşler içinde olduğumu farkettim. Güzel, bir tek
hastalığım yetmiyordu, o da oldu işte. Zar zor
kendimi yataktan kaldırıp Seline döndüğümde
yerinde olmadığını gördüm. Bir anda içime telaş girdi. Yerimden fırlayarak banyoyu

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>