döndü."
Diyerek kalkmak istediğimde ayaklarım titredi ve
istemsizce bir adım ileri attığımda Savaş bey
kollarımdan tuttu. Birden gözleri kocaman oldu ve
bir elini alnıma dayadı. "Sen yanıyorsun" şaşkınca dediğinde onu yavaşça
itip bir adım geri gittim. "Yok bir şeyim, bir azdan geçer" "Nasıl bir şeyin yok, Nazlı? Ateşin nerdeyse 40! Eve
git, böyle halde çalışamazsın!" Ev sözünü
duyduğumda hızla başımı salladım. "Hayır, hayır, ev olmaz, lütfen" fısıldayarak kendimi
ayakta tutmaya çalıştım. Ateşten sayıkladığımı
biliyordum, ama sözlerime hakim olamıyordum.
Savaş bey bana yaklaşıp omuzlarımdan tuttu. "Bana bak, hey, Nazlı, yüzüme bak, odaklan"
bense sadece kafamı sallayıp durmuştum. O zaman
elleriyle yanaklarımı tutup yüzümü kendisine
doğru döndürdü. Yumuşak gözlerle bana
bakıyordu. İlk defa onda böyle bir ifade
görmüştüm. Bana Nazlı diye sesleniyordu. Hoşuma gitmişti. Resmiyeti hiç bir zaman sevmedim, ama
Savaş beyin Nazlı demesi bir başka hoşuma
gitmişti. Ateş beni iyice delirtti. Fikirlerime bak ya.
Gözlerimi onda odaklamaya çalıştım. "O zaman seni bir doktora götüreyim" sakince
dediğinde yine başımı salladım. Doktora götürürse
dayak yediğim ortaya çıkar. Bense buna asla izin
vermeyecektim. Dolu gözlerle kafamı salladım. "Hayır, lütfen, bırakın yerime geçeyim. Bana bir şey
olmaz. Bir çay falan içerim geçer" cümlemi yarım
yamalak güçle kurduğumda, bana başını salladı. "Sen neden bu kadar hırçınsın ki?" Yavaşça dediği
sözler karşısında böm böm suratına baktım, oysa
onu gördüğümden beri ilk defa bana mini minicik
gülümsedi. "O zaman geç, koltuğa yat bir az kendine gel" "Hayır Savaş bey, gerçekten-" "Nazlı, sus! Geç dedim!" Sinirle söyledikte daha
fazla kavga etmeye halim olmadığı için koltuğa
geçip yattım. Başımı koltuğa koyduğum an
gözlerim kapanmaya başladı. Savaş bey başımda
dikilip elleri cebinde beni garip bir ifadeyle
izliyordu. Ne olduğunu anlamadan uykuya teslim oldum.
Bir az sonra uyandığımda alnımda yaş bir şeylerin
olduğunu

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>