hissettim. Üzerimi de ceketle örtmüşlerdi.
Aklım yerine geldiğinde etrafa bakındım. Savaş bey
başımın yanı ucuna bir sandalye koyarak ceketsiz
şekilde, kollarını sıvamış şekilde çatık kaşlarla bana bakıyordu. Üzerimdeki ceketin onunki olduğunu
anlayınca yerimde oturtum ve ceketi üzerimden
götürdüm. Başımdaki yaş bez üzerime düşünce
üstümden götürüp bir kenara bıraktım. "Savaş bey, ben çok özür dilerim, bir de ceketi
üzerime koymuşsunuz, gerçekten-" "Nazlı..." Sözümü keserek sandalyeden kalkıp
yanıma oturdu. Aramızda çok az mesafe vardı. O
sevdiğim kokusu yine burnumdaydı. Bana hala
öyle düşünceli ve sanki üzgün şekilde durup
bakıyordu. "Nazlı, senin yüzüne noldu?" Yavaşça sorduğunda
gözlerim kocaman oldu. Nasıl yani? "Anlamadım?" "Ben senin ateşini düşürmek için soğuk suya bezi
batırıp yüzünü , alnını sildim. Ve de doğal olarak
yüzündeki makyaj gitti..." Sakince bana bakarak
beni yerimden fırlatacak cümleleri kurdu. Telaşla
ayaklanıp bir sağa bir sola baktım. Kalbim çok hızlı
çarpıyordu. Gördü. Gördü. O morlukları gördü. Ben ne diyeceğim şimdi? Bir sağa bir sola gitmeye
başladım. Savaş bey koltuktan kalkıp karşıma
geçerek kolumu tuttu ve bana kıyık gözlerle baktı. "Sen birinden dayak mı yiyorsun?" Dediğinde
afalladım. Aklım başımdan uçtu. Hayır! Asla
öğrenemez ve öğrenmeyecekti! Sinirle yüzüne
bakıp kolumu sertçe elinden aldım. "Hayır tabii ki! Ayrıca Bu sizi ilgilendirmez! Benim
özel hayatıma karışmayı kesin artık!" Bağırdığımda
yüzü kızardı. Öfkeyle bana yaklaşarak dibimde
durdu. "Bana doğruyu söyle!" Suratıma bağırdığında
ellerimi kaslı sinesine koyarak geri ittim. Belki de
sonra pişman olacaktım ama, şimdi gözüm
dönmüştü. "Sana hiç bir şey borçlu değilim! Beni rahat bırak ve
bir daha da hayatıma burnunu sokma!" O kadar
yüksekten bağırmıştım ki, nerdeyse tüm
pencereler titredi. Şaşkın ve öfkeli ifadeyle bana
baktı. Ona sen diye hitap etmiştim, ama beni
kurcalaması beni çok rahatsız ediyordu. "Ne halin varsa gör!" Dişlerinin

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>