Seherin açılmasına az qalırdı. Erinden hele de ses-soraq yox idi. İşıqları söndürüb yatağına girdi. Yata bilmeyeceyini bilse de, özünü mecbur etmek istedi. Bir xeyli o teref-bu terefe vurnuxdu. Yata bilmedi ki, bilmedi. Ayağa qalxıb xalatını eynine keçirdi. Pencereye yaxınlaşdı. Bayırda darıxdırıcı sükut hökm sürürdü. Qarşıdakı binada tek-tük evlerden işıq gelirdi. Yuxunun bu şirin vaxtı kim idi oyaq? Geri, qapıya sarı boylandı. Dehliz qaranlıq olduğundan heç ne göre bilmedi. Birden bedenine murdar bir üşütme geldi. Ele bildi ki, bu qaranlıqda kimse qapının astanasında dayanıb ona baxır. Qarnının altından küt bir ağrı tutdu. Bu ağrı, qorxusunu yadından çıxardı. İki eli ile qarnının altından tutub taxtın qırağında oturdu. İkiqat olub qarnını qucaqladı. Sanki evde tek olmadığını, betnindeki körpenin de bu hissleri, qorxunu onunla birlikde yaşadığını indi başa düşdü. Ele bu vaxt evin qapısı astadan döyüldü. Qadın qefilden ayağa qalxdı. Qarnının içi göynedi. Özünü dehlize atdı ki, qapının döyülmesini qonşular eşitmesin. Astadan: “Kimsen?”-dedi. Eri gücle eşidilecek sesle: “Menem,”- deye cavab verdi. Qadın tez qapının ceftesini çekdi. Heç ne olmamış kimi özünü içeri salan erine narahatlıqla: “Hardasan, -dedi, - seher açılır”. Eri heç halını pozmadan: “Uşaqlarla çayxanada oturmuşduq, noolub ki?” –deye suala sualla cavab verdi.- Heç ne olmayıb, sadece senden nigaran idim. Dedim, göresen, başına ne iş gelib.Eri birbaşa yataq otağına keçib paltarını soyundu. Özünü guppultu ile taxtın üstüne salıb gözlerini yumdu, qollarını yana açaraq: “Gel yanıma,”-dedi. Qadın xalatını çıxara-çıxara:- Heç soruşmursan necesen, seherden evden çıxansan, bir demirsen ki, birden sancım-filan tutdu, men neyneyecem?- Görürem ki, yaxşısan da. - Bes birden...- Yaxşı da, az danış, gel... Qadın tumbanın üstündeki lampanı söndürüb yerine girdi. ***Yuxudan seksenib ayıldı. Yuxulu-yuxulu elini erinin yastığına atdı. Eri ele yatmışdı ki, evi söküb aparsaydılar xeberi omazdı. Ehmalca ayaqlarını taxtdan

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>