İstemirsen qonşular sesimi eşitsinO, oturduğu yerden uzanıb pencereni açdı. Qışqıra-qışqıra:- Ala, qoy eşitsinler, cehenneme eşitsinler, qara gora eşitsinler. Qonşuların da var-yoxunu...Qadın yerinden qalxıb yataq otağına keçmek istedi. Eri dalınca:- Hara gedirsen?- Başım herlenir, uzanmaq isteyirem.- Heç hara getmirsen, gel otur çöreyini ye.- Yemek istemirem, iştaham yoxdu, üreyim bulanır.- Qorxma, ölmezsen, gel otur burda.Qadın qapının kandarında dayanıb erinin qan qoymş gözlerine baxdı. Ne edeceyini, hara gedeceyini bilmedi. Otursun neynesin, getsin neynesin. O, qefilden iti addımlarla yataq otağına sarı getdi, qapını dalınca çekib üzü üste taxta serildi. Eri bayaqdan bunu gözleyirmiş kimi, özünü otağa saldı. - Dur ayağa!- ...- Dur ayağa eşitmirsen?Qadın yerinden terpenmeden var gücü ile:- Durmuram! Durmuram! El çek menden! – deye qışqırdı.Eri evvelce gözlerini döydü, sonra:- Nece yeni durmuram?! – deye özünü qadının üstüne atdı. Onu arxası üste çevirib var qüvvesi ile Qadına bir şille endirdi. - Dur ayağa!- ....- Eşitmirsen?- ...Qadın cavab vermedi, çünki heç ne hiss etmirdi... ***Yuxuya getmiş körpenin ellerini sinesinden ayırıb, döşünü onun ağzından çıxardı. Ehmalca götürüb yerine qoydu. Eyilib totuq yanaqlarından öpdü, qoxusunu ciyerlerine çekdi. Qapını yavaşca örtüb ayağını çeke-çeke otaqdan çıxdı. Eri televizora baxırdı. Qadın otağa – erinin yanına getdi. Neçe gün idi bir-birilerini yaxşı göre bilmirdiler. Üç gün idi ki, ana olmuşdu. Körpesini çox çetinlikle getirmişdi dünyaya. Hekimler ikisinden birinin sağ qalacağını deseler de, möcüze neticesinde her ikisi xilas olmuşdu. Qadın qızının doğulmasına sevine bilmemişdi. Eri her defe ona xatırlatdıqca ki, qızın olsa, xestexanadan atan evine gedersen, o, ana olmaqdan qorxurdu. “Birden qızım oldu? Birden oğlum olmadı, men neyneyecem?- deye özünü sualarla deng edirdi. Amma hekim ölümle heyat arasında çırpınan qadına: “Qızın oldu, gözün aydın!”-deyende bütün ağrılarına reğmen yerinden dik atılıb göbeyi hele

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>