kesilmemiş körpesini görmek istedi. Qışqırıb : “Ola bilmez, ola bilmez!”- demek istese de, bacarmadı. Bir yandan çekdiyi ağrılar, bir yandan da övladının qız olması onu yeniden arxası üste serdi. Zarıyıb başını yana çevirdi. Ele bu an qarnının üstüne düşen isti bir şey onu qucaqladı. Diksinib başını qaldıranda gördü ki, körpesi sanki sürüşüb yere düşememk üçün isti elleri ile onun qarnını qucaqlamaq isteyir, ancaq elleri sürüşdüyünden yumşaq, uzun dırnaqları onu qıdıqlayırdı. Bu istilik onun bütün vücudunu sardı, qelbine yayıldı. Birden-bire o, körpesini qucağına almaq, sinesine sıxıb onu üşüden fikirlerden qurtulmaq istedi. Hekim körpeni Qadının üstünden götürüb güle-güle:- Deyirler körpe doğulan kimi anasının qarnı üstüne qoyulanda anasını daha çox isteyir, - dedi.Körpeni bir göz qırpımında beleyib yan stolun üstüne qoydular. Qadın qızına teref boylandı. İstedi desin ki, yanıma qoyun, utandı. Körpe ele bir ağız doğulanda ağladı, sonra heç sesini de çıxartmır, hele anasından başqa heç neyi ayırd etmeyen gözleri ile etrafı “seyr edirdi”. Sanki doğulduğuna, özü de qız olduğuna utanırmış kimi, sesini içine qısıb lal-mat dayanmışdı. Onunla eyni vaxtda anadan olan oğlan uşağı ara vermeden cır sesi ile çığırır, sanki hamıya “Men oğlanam, men kişiyem!”-deye acıq verirdi. Qadın qızının yanında bar-bar bağıran bu oğlan uşağının qalibane hayqırtısına döze bilmirdi. O, öz zavallı körpesine baxıb düşünürdü: ”Senden ötrü neinki atam evine, cehenneme de getmeye razıyam. Cehennem olsun her şey, senden ötrü yaşayacam, yaxşı ki, sen qızsan, sen menim qızımsan, öz qızım”. Birden ona ele geldi ki, körpesi doğulmazdan evvel atasının dediklerini eşidib, ona göre bele susur. Qadın üzünü yana çevirib elinin arxası ile gözünün yaşının sildi...Eri divanda uzanıb ayaqlarını divanın qoltuq yerine qoymuşdu. Qadının otağa geldiyini görse de, özünü o yere qoymadı. Qadın onun yerinden terpenmediyini görüb yerde, xalçanın üstünde oturdu. Zorla ayaqlarını qarnına teref yığdı. Ağrıdan ufuldadı.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 10 >>