geldi ki, qolları dibinden üzüldü. Kişi gözlerini onun gözlerine dikib deli kimi bağırmaq istedi, ancaq astadan pıçıldadı:- Menden boşansan, harada rastıma çıxsan, seni öz ellerimle yortacam, küçenin ortasında da olsa, qanına qeltan edecem.Qadın sakit, heysiz halda:- Kim dedi ki, men senden boşanıram? - dedi.- Heç kim, amma bir sözdü de deyirem, yadında saxla, - dedi ve onu özüne sıxdı.Qadın, sanki indi başa düşdü ki, bir zamanlar nefesinden bele sevgi etri duyduğu kişiden ne qeder iyrenir. Hetta üzüne tüpürüb onu redd edecek qeder, lakin hisslerini büruze vere bilmezdi, buna ixtiyarı yox idi, axı o, öz hisslerinin ve arzularının deyil, onun qulu idi. Bunu anlamaq ve qebul etmek ne qeder ağır, cansıxıcı idi. Qadın boğula-boğula başını onun sinesine qoydu. Eri Qadının onu terk edeceyini düşünende özünü alçalmış hiss edirdi. Onu da bilirdi ki, hede-qorxuları ile özünü sığortalayıb, Qadını qabaqlamaq isteyir. Qadın ise finalı görürdü artıq, çünki bu final indi daha çox ondan asılı idi. Buna birce hemle kifayet idi. Eslinde, o, növbeti dava-dalaşı arzu edirdi. Arzu edirdi ki, yene alem qarışsın bir-birine, eri yene üstüne şığıyıb var qüvvesi ile ona bir-iki şille ilişdirsin. O, da özünü saxlaya bilmeyib dizleri üste yere düşsün. Bundan sonra eri qapını çırpıb gedecek, O da hemişeki kimi üzünü ellerinin arasına alıb evvel boğula-boğula, sonra da hönküre-hönküre, yana-yana yorulub elden düşenedek ağlayacaqdı. Sonra ayağa qalxıb bir xeyli güzgü qarşısında duracaq, qızarıb şişmiş gözlerine baxacaq, baxacaq, öz-özüne: ”Bir de, bir de bele olsa, çıxıb gedecem,”- deyib yene de neyise gözleyecek. Niye bu evi terk etmeye cüreti çatmırdı, ne idi onu bura bağlayan, özü de bilmirdi. Birce onu bilirdi ki, bu hiss her nedise, artıq sevgi deyil.Bir defe eri ile yola getmeyen yaxın refiqesi ona demişdi ki, men artıq erimi sevmirem, meni ona bağlayan yataqdan başqa bir şey deyil. Özüne de demişem ki, men seninle ancaq buna göre yaşayıram. Qorxuram ki, ayrılam, sonra da özümü saxlaya

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 >>