şükür. Ömüür..
Ö: Aycan.
T: Menim emim oğlu sene vurulub.
Ö: Anlamadım.
T: Neyi anlamadın))) emim oğlu Azad sene vurulub)))
Ömür bir anlıq duruxur, ne cavab vereceyini bilmir. Sonra:
Ö: Türkan, de ki, men istemirem.
T: Ay qız, görmemisen, niye bele tez qerar verirsen, şeklini atıram bax.
Şekli gören Ömür Azadı beyense de, ancaq bu Ömürdür axı, başladı naz etmeye.
Ö: Allah sahibine bağışlasın, ancaq heqiqeten istemirem.
T: Qız seni beyenmedi emi oğlu, istemir.
A: Onun istemeyi ile deyil ki, men istedim, demeli, menim olacaq.
O günden Azad her gün emisi qızı vasitesile Ömüre ismaric yollayır, ve her defesinde redd cavabı alır. Ömür ise ne qeder naz etse de, Azadın onla bu qeder maraqlanmağı, onun üreyinde qeribe hissler yaradır ama yenede inadından dönmür.
Budur Ömür Azadı fikirleşerek telefonda onun şekillerine möhürlemişdi ala gözlerini. Anasının geldiyinden xebersiz gülümseyirdi.
M: Ömür... qızım Ömüür...
Ö: (anasının sesine irkilib şekili gizlederek) h.he ana.
M: Bayaqdan seni sesleyirem, neye gülürsen ele?
Ömür özünü itirerek: M..men, şey, heç ana qızlardı de meymun şekli atıblar ona gülürem.( yanaqları qızarmışdı, üreyinde): Ah Ömür, bir oğlanı meymun etmediyin qalmışdı.
Azad şirketde öz otağında oturub gözünü tavana zillemişdi. Ağlı, fikri Ömürde idi. Ala gözleri gözünün önünden getmirdi. Qapının açılmasıyla irkildi. Dostu Ülvi gelmişdi.
A: (fikirli) Gel Ülvi, xoş gelmisen.
Ü: Xoş gördüm, qapını döydüm amma, cavab gelmedi. Fikirli deydin gözüme, nese olub?
A: Yox, her şey yaxşıdır.
Ü: Zeng de vurdum cavab vermedin.
A: Görmemişem, ne olmuşdu?
Ü: Bu gün Rüfetin ad günüdür, ela parti var, ona göre zeng elemişdim. Gelecen?
A: Yox, işim var, gele bilmeyecem, yerime tebrik edersen.
Ü: Sen bele yerden qalmazdın, ne olub, belke aşiq olmusan.
Ülvinin bu sözüne kırıxsa da, ama sonra üzünde tebessüm yaranmışdı.
Ü: Danış görüm ne meseledir.
A: (ayağa qalxıb asqıdan kostuymunu götürür) Heçne, her şey yaxşıdır, sene partide xoş eylenceler,

<< 1 2 [3] 4 >>