3.BÖLÜM
Xoşbextliyin itirilmiş ünvanı.

Könlüm dilime küskün, dilim könlüme Könlüm duyğularını danışa bilmediyi üçün
qezeblenerken dilime; Dilim danışa bilmediyi şeyleri düşündüğü üçün qezeblener könlüme!...
Severek qovuşur sevenler. Bir baxış, bir öpüş bes edir qovuşmaqlarına.
Amma sevgi deyil ki bu sadece hissdi.
Toxunmadan sevmek lazımdi sevdiyini.
Bir baxışla sevmek lazımdı, geceler sessiz qalan ayrılıqların bir gülüşe yox olmasıdı sevgi.
....................................
A:Salam
Ö:Salam canım necesen?
A:Bilirem canın olduğumu amma insan canına bu qeder zülüm verermi?
Ö:Anlamdım, Türkan, ne zülüm?
A:Türkan deyil sevgilindi, Azad!
Ömür duruxmuşdu.
Ö:Sevgilim?
A:Çox oynayacam senin nazınla?
Ömür bu an ayıldı sanki,tez özünü toparlayıb,cavab vermişdi.
Ö:Men size yalvarıram ki nazımla oynayın? Heyatınızı yaşayın da.
A:Yaşayıram, amma isteyirem sende heyatıma girib menle yaşayasan,-deyib susdurmuşdu Ömürü. Biraz sonra zeng etmişdi ki, Türkana şikayet etsin, amma telefonu Azad açmışdı.
Ö:O öküz Emi oğluna deki... sözünü bitirmesine imkan vermeden Azad cavab vermişdi.
A:Öküz deyilem Azada,- demiş yene Ömürü susturmuşdu. Zefer qazanmış kimi içden bir tebessüm gelmişdi üzüne. Yeniden ciddi halına dönüb:
A:Ne susursan, bayaqdan dil-dil ötürdün?
Bu Ömürdür axi yene inadına salmışdı.
Ö:Eceb edirem yazma mene.
A:Senden icaze alacam, kime yazıb- yazmayacağımı? -Ömürü sanki tok vurmuşdu. Esebdle cavab verdi:
Ö:He mene yazanda alacan.
A: Bu el, bu dil, bu düşünce yazdığı qız menimdi, senden niye icaze alım ki?
Ömür söz tapa bilmeyib off deyerek söndürmüşdü telefonu. Azadsa memnun bir gülümseme ile telefonu yerine qoyub Türkanı seslemişdi.
A:Çay qalsın, işim çıxdı, getmeliyem,- deyib çıxmışdı evden.

Ömür telefonu söndürüb elini üzüne sıxmışdı. Özünü toparlayıb anasına kömek etmek üçün metbexe keçdi. Bir terefden bir söz deye bilmemesine esebleşib, qaşlarını çatır, bir terefden de eşitdikleri üzünde gülümseme yaradırdı. Bayaqdan beri Ömürün

[1] 2 3 ... 5 >>