kişinin ehtiyacını ödeyirem..
Deye pıçıldadı.. O an sanki bir el tuttuĝu xenceri Ayaz'ın küreyine sancmışdı..
-Selma..
Dedi, sesinde tehlükeli bir şeyler vardı.. Qadının istehzalı qehqehesi otaĝı sarmışdı.. Bu günlüş sadece bir an davam etdi.. Qezeb dolu baxışlarını erinin gözlerinde sabitleyib..
-Hem neticede fahişelerinde ehtiyacları var..
Demişdi.. Adamın barmaqları yumruq halında sıxıldı..
-Kes sesini Selma..
Deye baĝırdı.. Ìndi niye canı acıyırdı ki, meyer bunlar onun öz sözleri deyildi mi?..
Onu buraxıb yataĝın diger terefine uzadıb üzüne qapıya doĝru çevirdi Selma'nı görmek istemirdi..
-Olmaya canınızı acıtdı sözlerim..
Eşitdiyi istehzalı sesle qezeb bütün qelbini öz esaretine almışdı.. Bu qadın canına susamışdı..
Geri çevrilib ona baxdı... Kobud elleri onun boĝazına sarılmışdı. Qadının nefesini kesdiyinin ferqinde bele deyildi..
-Sen nece özüne fahişe adını yaraşdırarsan?..
Selma boĝulurdu, boĝazında sabitlenmiş barmaqlar onu nefessiz buraxırdı.. Amma susmaq fikrinde deyildi..
-Siz arvadınıza fahişe adını yaraşdırırsınız amma...
Ayaz barmaqlarının boşaldıĝını hiss edirdi.. Amma oda susmaq fikirinde deyildi..
-Sen menimsen.. Seni sadece men incide bilerem, sene istediyimi sadece men söyleye bilerem.. Başqa kimse, hetta sen bele sene bele bir şey söyleye bilmezsen..
Dediyinde dodaqları onun dodaqlarını öz esaretine almışdı.. Oyun berabere qalmışdı.. Selma Ayaz'ı onun öz silahı ile vurmaĝı bacarmışdı.. Ayaz ise son sözleri ile Selma'nı sahiblendiyini göstermişdi..

SENİ KİMLER ALDI...

Yazar: NAZLI QAFARLI

<< 1 ... 7 8 [9]