Gözünü açan kimi Dünya geldi ağlına. Özüne esebleşdiki dünen o qeder içib Dünyanı unutmaq isteyirdi, bu gün her şeyden evvel Dünya gelir ağlına. Elini saata atdı. Çox gec olmuşdu. Yataqdan qalxıb duş almaq üçün vanna otağına keçdi.
Damla helede ağlayırdı. Niye her kes onu bu qeder üzürdü? Özüne bu sualı verirdi. Anası Sevinc xanım Damlanın otağına girdi. Gelib qızının yanında oturub, başına sığal çekmeye başladı.
Sevinc xanım: Qızım men ora getmek istiyiremki her şey senin üçün yaxşı olsun. Daha çox tecrübe qazanacağam. Daha çox pul qazanacağam. Sende ordakı bir universitetde oxusan daha çox bilik, savad qazanacaqsan.
Damla: Ana, men heç yere getmirem.
Sevinc xanım: Başa düşmedim?
Damla: Sen atasızlıqla ne zülmlerle gelmisen buralara. Haqqım yoxdu getme demeye amma men getmek istemirem. Men burdakı bu heyatımı itirmek istemirem.
Sevinc xanım ne desin bilmirdi. Biraz sükutdan sonra: Qızım bilirsen men evin tek uşağı olmuşam. Ona göre ne xalan var nede dayın. Emilerin öz doğma yurdlarında Şemkirde yaşayırlar. Bibininde imkanı elede yaxşı deyil. Burda kimle qalacaqsan?
Damla bir az fikirleşdi. Anası düz deyirdi. Onun qalacaq yeri yox idi. Birden: Ana, tapdım.
Sevinc xanım: Neyi tapdın?
Damla: Kimle qalacağımı.
Sevinc xanım üzünde sual ifadesi ile: Kimle?
Damla gülümsünerek: Dünyayla.
"GELECEKDEN XEBERSİZ...Yazar: SU
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç