• Bölüm 11.
•
• Pervin Aydan ve siniflerinden 2-3 uşaqda telebeler içinde idi.
•
• Dünya: Damla yuxu görürem he?
•
• Damla: Diyesen o yuxunu mende görürem.
•
• Dünya ayağını yere döyerek: Off, xeyal edirdimki güya hüzur dolu bir gün keçirim. Diyesen Pervinden qurtuluşum yoxdu.
•
• Damla gülüb: Belke qismetindi senin he?
• Dünyanın istemeden dodağı qaçmışdı. Sonra Pervinin yanındakı Aydanı görüb üzü yene düşmüşdü.
• Artıq getmek vaxtı idi. Her kes avtobusda yerini aldı. Ancaq Pervin, Aydan ve bir neçe başqa telebe öz şexsi maşınları ile avtobusu izleyirdiler. Aydan, Pervin ve Elmar eyni maşında idiler. Görünür Pervin hele ders çıxarmamışdı o günkü söhbetden. Dünya öz-özünü tenbeh edirdiki Pervine qeti baxmayacaq, ancaq deyib-gülüb, eylenecek. Görek bu dediyi söze emel ede bilecekmi?
• Artıq meşenin ortasında idiler. May ayının evvelleri olduğu üçün her yer yamyaşıl idi. Buranın abu-havası insana hüzur bexş edirdi. Avtobusdakı lazımlı eşyaları kömeklik endirdiler. Here bir işle meşğul idi: ocaq qalayanlar, süfreni düzeldenler, somovarı qaynadanlar, boş-boş fırlananlar ve dayanmadan şekil çekdirenler. Artıq bir saata yaxın müddet idiki burada idiler. Aydan ile Pervin voleybol oynayırdılar. Pervinin gözü ise Dünyanın üstünde olsada Aydanla deyib- gülürdü.. Dünya ne qeder özünü tenbehlesede yenede esebileşmişdi. Pervini tanımaq olmurdu. Sanki bir neçe hefte evvel Dünyayla o söhbetleri eden insan o deyildi. Dünya esebileşdiyini heç kes bilmesin deye oradan biraz uzaqlaşmaq qerarını aldı. Dağın eteyine yaxın bir yerde oturdu. Etrafını çoxlu otlar almışdı. 10-15 deqiqe olardıki burada xeyallara dalmışdı. Onu xeyallarından otların dibindeki xışıltı sesi oyatdı. Ayağa qalxıb "Ayı"-deye qışqıraraq qaçmağa başladı. Gözü arxada idi. Qarşısına bir manee çıxsaydı gümanki görmeyib yıxılıcaqdı. Olduğu yerden 30-35 addım uzaqlaşmışdıki sert birşeyle toqquşub arxası üste otlara yıxıldı. Qorxudan gözünü aça bilmirdi. Ele bilirdi ayı ile toqquşub.
•
•

[1] 2 3 ... 12 >>