Bir yehudi ananın üç oğlu var idi. Onlar böyüyende uğurlu biznesmen oldular ve varlandılar, anaları ise qocalmışdı ve balaca evinde tek yaşayırdı. Oğullar analarına hediyye vermek qerarına geldiler.

Böyük oğul dedi:
— Men ana üçün böyük, qırx otaqlı, qulluqçuları ve xidmetçileri olan ev almışam. Qoy heç olmasa qoca vaxtında gözel yaşasın.

Ortancıl oğul dedi:
— Mense ana üçün entiqe maşın almışam ve şexsi sürücü tutmuşam. Qoy heç olmasa qoca vaxtında komfortla gezsin.

Kiçik oğulsa dedi:
— Tüpürdüm size de, hediyyelerinize de. Siz heç bilmirsiniz ki, anamızın en çox neden xoşu gelir. Ana ise Tövrat oxumağı her şeyden çox sevir. Amma o artıq qocalıb ve zeif görür. Bax, men de fikirleşdim: iyirmi ravvin on iki il erzinde bu tutuquşuya Tövratı öyredibler, indi o bütün Tövratı ezberden bilir. Ona ancaq hansı fesili istediyini de ve o osaat başlayacaq.

Qardaşları razılaşdılar ki, bu – möhteşem hediyyedir. Bir neçe vaxtdan sonra oğullar ananın yanına geldiler ve soruşdular:
— He, ana, hediyyelerimiz xoşuna geldi? Heyatın rahatlaşıb?

Ana böyük oğluna dedi:
— Oğlum, bu cür yaxşı hediyyeye — qırx otaqlı eve göre çox sağ ol, amma o menim neyime lazımdır? Men onsuz da tekce öz otağımda otururam ve heç yere çıxmıram.

Sonra ortancıl oğluna dedi:
— Oğlum, bu cür qeşeng maşına ve sürücüye göre çox sağ ol, amma bu qoca vaxtımda hara gedeceyem ki? Menim heç bir işim yoxdur, gözlerim de zeif görür. Bu halda pencereden görünen menzerelere de baxa bilmirem.

Kiçik oğlunasa bele dedi:
— Sense, oğlum, meni yarıtdın! Sen bilirsen anana ne lazımdır. Senin gönderdiyin toyuğun etinden bişirilen şorba sadece möhteşem idi.

Yehudi pritçası