deyirdi...
-Burdadır deyil mi?.
Demişdi Letife xanım..
-Burdadı..
Yorulmuşdu.. Ona sarılıb günlerle yatmaq isteyirdi..
Letife xanım elini uzadıb onun cenesinden tutaraq başını qaldırdı..
-O senin taleyindir Selma.. Eyer bele olmasaydı en çetin zamanında Tanrı onu sene göndermezdi.. O seni sevir.. Eyer sevmeseydi o sözlerinden sonra tekrar sene gelmezdi..
Bir damla süzüldü gözlerinden.. Heqiqeten Ayaz onu sevirdi mi?.. Buna emin ola bilmirdi..
-Men sene olanları unut demirem... Sadece özüne bir daha şans ver.. En azından mesum Meleyin üçün..

*-*-*-*-*-*

Çiyinine toxunan el bele onun baxışlarını qucaĝındakı körpeden ayırmaĝa kifayet etmedi..
-Ata olmaq sene yaraşır dostum..
Eşitdiyi sözler dodaqlarında acı dolu bir tebessüm yaratmışdı..
-O menim kim olduĝumu bilmir..
Sesindeki acı insanın qelbine toxunurdu..
-Amma artıq sen onun kim olduĝunu bilirsen deyil mi?
Resulun sesinde istehza vardı.. O, elbette bütün kend camaatı ile danışmışdı.. Her kes ona Selma'nın ne qeder temiz ve namuslu oldugunu söylemişdi..
-Bilirem..
Dedi Ayaz..
Artıq her şey tamam ferqli olacaqdı.. Kimsenin onu incitmesine icaze vermeyecekdi... O özü daxil.. Selma'nın onun qarşısında dayanması ile beynindeki bütün fikirler uçub getmişdi..
-Men.. Eve getmek isteyirem..
Eşitdiyi sözlerle o kiçik evde gördüyü menzereni xatırladı... Selma'nın artıq o eve getmesine razı ola bilmezdi.. Amma sustu..
-Yaxşı..
Dedi sadece.. Qucaĝındakı körpeye baxdı bir an.. Onu buraxmaq istemirdi.. Selma'nın ona baxdıĝını hiss edirdi, başını qaldırıb gülümsemeye çalışdı..
-O, çox gözeldir.. Senin kimi..
Demişdi..

*-*-*-*-*-*

Maşını kiçik evin önünde dayanması ile gözlerini açdı... Yuxu onu öz aĝuşuna alırdı.. Yorulmuşdu, bütün gücünü itirirdi sanki.. Yatmaq isteyirdi.. Etrafı izledi bura onun evi deyildi..
-Axı bura menim evim deyil..
Dedi..
-Bilirem.. Menim evimdir..
Eşitdiyi sesle gözleri Ayaz'ı tapmışdı.. Onun ne etmeye çalışdıĝını anlamırdı.. Aşaĝı endi adam.. Keçib

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 10 >>