qeder eziyyet verdiyin! Anamın halını bilirsen sen? Yazıq qadın 2 ayda 2 il qocaldı. Atam ondan beter! Başa düşürem derdin böyükdü! Amma besdir daha! Özünü toparla. Ömrünün sonuna kimi bele yaşaya bilmezsen! Başa düş bunu!!!!!

Dünya Aysunu otaqdan çöle doğru itelemeye başladı: Get, sende get! Çıx tek qalmağ isteyirem. Çıx!- deyib otağın qapısını Aysunun üzüne bağladı. Gelib yatağa uzanıb ağlamağa davam etdi.

Damla universitetde idi. Sanki bir boşluq var idi universitetde. Pervinsiz, Dünyasız, Aygünsüz, Elmarsız. Sıxılırdı universitetde. " Ders tez bitsin ve eve gedim. " -deye keçirirdi içinden. Ferdi onu eve aparacaqdı. Ders bitdi. Damla universitetden çıxdı. Ferdi gözleyirdi onu. Salamlaşıb yola davam etdiler.

Kamal en yaxın dostu Ümid ile ofisinde oturub söhbet edirdi. Ümid son bir il idiki xaricde idi. Bu gün gelmişdi. Kamal ona her şeyi danışmağa başlamışdı.

Kamal: Ağlımdan çıxmır. Gözümü qapayan kimi onun siması gelir ağlıma. Adını bele bilmediyim o qız. Ağlamaqdan şişmiş gözleri, soyuqdan göyermiş dodaqları. O an bele o qeder gözel görünürdüki. Ehh, bilmirem bu nedi bele.

Ümid: Olmaya aşiq olmusan?- deyib güldü.

Kamal: He gül sen. Derdini sene danışandadı axı günah.

Ümid: Yaxşı yaxşı esebleşme. Zarafat etdim. Qebiristanlığa getmisen ondan sonra?

Kamal: He. Her ay gedirem atama göre.

Ümid: Hemin mezara baxmısan?

Kamal: He. Bir defe var idi 3-5 nefer. Amma o yox idi. Bir defede yox idi heç kim.

Ümid: Hmm, samanlıqda iyne axtarmaq kimi bir şeydi.

Kamal: Bilirem..... Nese qalx anam gözleyir. Gedek.

Ferdi: Dünya necedi?

Damla: Ele her zamankı kimi. Ne yeyir ne yatır. Otaqdanda çıxmır.

Ferdi: Arada de gelsin birlikde vaxt keçirek. Belke yaxşı tesir eder.

Damla: Öz otağından salona enmir. Qaldıki şehere çıxa.

Ferdi: Olsun sen yenede menim teklifimi çatdır ona. Belke istedi.

Damla: Yaxşı.

Artıq hava qaralırdı. Aysu otaqda baş verenleri anasına dememişdi. Bilirdiki anası bilse dahada narahat

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>