"Ratatuy"

Fikirlerini qarışdıracaq bir sevgi hekayesi..

BOLUM 29

Qaranlığın dibindeydim..yaşadığım iyirmi üç ilin en qaranlıq dibinde.Amansız uşaqlıq xatireleri fraqment kimi gözümün önünde canlanırdı:atamın yaşıl çamadanı ile qapıdan çıxması..anamın bütün şekillerimizi yandırması,gülümsüyerek meni yanına çağırıb qucaqlaması..uşaqların meni ferqlendirmesi..kesdiyim saçlarım...ağ saç lentim.
Heç ne demeden ayağa qalxıb heyete çıxdım.Sinemde nese titreyirdi..belke de bu artıq feryad eden qelbimin ürkekce ağlamaq isteyini dağla tek sahile vurması idi.
Yağış yağmasa da hava sanki nem idi,tam da rütubet demek olmaz buna..Yeyin addımlarla meydançaya yaxınlaşıb soyuq çeperlere sığındım ve növbeti saniye artıq mene ezab veren hıçqırıq özünü azad buraxmışdı.Elimle ağzımı sıxaraq sesimi boğmağa çalışırdım.
Bütün bu yaşananların sebebkarı men deyildim..bu keçmişi men seçmemişdim..onun getmemesi üçün nese ede bilmemişdim..anamın hiss etdiklerini deyişe bilmezdim!
Lödüviq meni görecek tez özünü yanıma çatdırdı.
L:Jale xanım,su getirim size?
Hıçqırıqlar ve çaresiz göz yaşlarım meni nefessiz buraxmışdı.
J:Yo-ox,sağ ol..men bir az gezecem.
Lüdöviqden uzaqlaşaraq asta addımlarla sıx ağaclarla çeperlenmiş göle doğru addımladım.Yaxınlaşdıqda bunların ağac yox moruq kolu olduğunu sezdim ve bir neçe moruq dererek elime aldım.Ay işığı her terefi yaxşıca işıqlandırmışdı.Ağacların önüne keçerek evi arxamda buraxdım.Gölün sularında öz eksini tapan aya baxaraq yanağım boyunca süzülen yaşı sildim.Menim anam mesxereye qoyib gülünecek qadın idimi?Bilmirem..onunki acizlik idi..zeiflik idi..möhtac olmaq idi..belke de sevdiyi adama sümüklerine qeder aşiq olanda hamıda bele olur.En böyük peşmançılığım düşünürem ki,dünyaya gelmeyime göredir..Atama nifretim o qeder ciddi bir hal almışdı ki,onun varlığı bele mende ikrah doğururdu.Onun kimi bir atam olduğu üçün,mence,mesxereye men qoyulmalı idim..
R:Jalem..
Aniden boynuma sarılan eller sebeb olacaq ki,diksindim.Fikirler meni yaman

[1] 2 3 ... 9 >>