YENİ YAZARDAN 2 BÖLÜMLÜ QISA HEKAYE... OXUYUB YAZARA DESTEK OLSANIZ, ÇOX GÖZEL OLAR... UĞURLAR...

Hekaye...

Qerenfiller menim çox sevdiyim güllerdir. Heyatımızda sevdiyimiz ne varsa, onların başına çox zaman pis şeyler gelir. Qerenfiller de, soyuq mezar daşlarının üzerinde olurdu artıq. Sevdiyim gül heyatda evezolunmaz insan olan, anamın mezarı üstünde idi. Her zaman bura gelerken gözlerimin dolmaması mümkün deyil. İndi de , yanaqlarımı isti göz yaşları isladırdı. Külekli bir gün olmasına baxmayaraq asta addımlarla öz binamızdan çox da, uzaq olmayan mağazamıza teref yollanıram. Atam her zaman dayandığı yerdedir. Mağazada müşterilere almaq istediklerini verirdi. Sifetinden heçde memnun görünmürdü. Buna sebeb belke de satışın az olması idi. Men mağazanın qapısından içeri keçirem ve atama demek isteyirem ki, daha men burdayam sen eve gedib istirahet ede bilersen. Burda müşterilere istediklerini vere bilerem. Düzdü danışa bilmesem de malların adını, yaxşı bilirem. Teessüfler olsun ki, heç bunları bele deye bilmirem. Atam yene, danışa bilmesem de meni anlayır. Açarları masanın üzerine qoyur, qapını örterken xefifce gülümsünür. Stula eyleşirem, gözlerimi bir anlıq yumuram. Xeyallarla reallıq arasında olan bu haqsızlıq, niye anam xeyallarımda yaşarken mehz yanımda deyil. Köhne telefonun sesi, meni reallığa qaytarır. Desteyi götürüb cavab verirem.
Buyurun eşidirem..
Telefonun o biri terefindeki, şexs cavab vermir.
Sonra danışa bilmediyimi, o şexsin ise meni eşitmemesini normal hesab edib desteyi yere qoyuram. Yeqin ki, o şexs daha zeng etmez.
Xatırlayıram, zamanın tez irellediyini atasının elinden tutub, şen ve sevinclerle oynayan balaca qız deyildim artıq. On üç yaşım vardı. Hava qaralmağa başlayırdı, gelib geden müşteriler de yox idi. Men mağazadan çıxıb qapını bağlayıram. Semada qara buludlar toplanıb, yağışın yağacağı gözlenilirdi. Televiziya kanallarında hava ile bağlı proqnozlardan eşitmişdim. Oktyabr ayı, sert külek ve yağışlarla keçecek. Eve telesirem,

[1] 2 3 4 >>