Final bolum..

" Hörmeli Ayxan bey bize baş vurduğunuz erize ile bağlı qerar qebul edildi. Lena ayxan qızı, bizim uşaq yurduna uyğun olduğu ve on sekkiz yaşına qeder, qalacağı yataqxana hemçinin tehsilini burada başa vurması, razılığı alınmışdır. "

İmza: 33 Nömreli uşaq yurdunun direktoru.

Yox bu heqiqet idi o, meni atmaq rahat yaşamaq isteyir. Otaq sanki qaraldı gözlerimde bir an. Daha eşitmeye heç bir, cümle qalmamışdı. Cibimden qelemi çıxardıb, qırıram. Her zaman vereqlere, bu qelemle demek istediklerimi yazırdım. Qelemi sındırmaqla, deyecek sözlerimin olmamasını testiqlemek isteyirdim. Atamın çiynime qoyduğu, elini üzerimden sert bir şekilde çekirem. Gözlerim dolmuşdu, başımda ise küt ağrı hiss edirem. Otağıma qalıxıb uzanmaq, sadece biraz uzanmaq isteyirem. Bu ağrı ve sarsıntı keçsin deye. Gözlerime günbatımından, geriye qalan işıq düşürdü.Meni oyanmağa mecbur edirdi. Başımdakı ağrı helede vardı. Noutbookumu, stolun üzeinden götürürem ve işe salıram. Gözledikden sonra, brauzerde hemin uşaq yurdunun adını, yazmağa çalışıram. Adı nece idi? Deyesen xatırladım, 33 nömreli, budur tapdım. Böyük binası, geniş bağçası, uşaqlar ise şen ve sevinclidirler. Müveqqeti olaraq, oyuncaqlara belke de hediyyelere, sevine bilerdiler. İç dünyalarında da daima, bir boşluq elbet vardır. Sabah mende onların, sırasında olacam. Qarşımda heç de, asan keçmeyecek beş il vardı. Ayağa qalıxıram, aşağı enirem atam evde yox idi. Harayasa çıxıb getmişdi. Metbexe keçib, özüme çay süzürem. Kenarda gözüme, mağazadan refiqem üçün hediyye aldığım, don geyimi deydi. Ad günü şenliyi demek olar ki, artıq qurtarmışdı. Hediyyeni indi aparıb vdrmek ise yersiz olacaqdı. Bu evde sonuncu günümdür, vidalaşmaq qeribe seslense de, gerçekdir. Men qızımı evde qoyub, avtomobile eyleşib bu bara gelirem. Yuxarı otaqların birinde, qumar gecesi keçirilir. Asan var-dövlet qazanmaq niyyeti, yolumu burdan salmağa vadar etmişdi. Ve getdikce asılılıq yaradırdı. Eynile içki kimi. Buradakı insanlar, pul üçün her

[1] 2 3 ... 5 >>