fikirleşirdim...
Her zamankindan ferqli olaraq bu axsam yemeyi balaca Vaqifin decellikleri ile daha şen kecmişdi. Ozumu bu eve geldiyim gunden ilk defe bu qeder xoşbext hiss etmişdim. Gece her kes otagina cekilib dinceldikde bizde Vusalla otagimiza yollanmişdiq. Aldiği gulleri guldana yerleşdirdiyim an Vusalin sesi ile el saxlamali olmuşdum
- Mina.. gel yanimda eyleş sene soyleyeceklerim var.
Vusala yaxin gederek yataqda eyleşib sevincden parlayan gozlerimi ona dikib danişmasini sebirsizlikle gozlemişdim.
- Mina artiq ovladimiz olacaq. Ailemiz gunu gunden boyuyur. Daim burda qala bilmerik bize daha geniş ev lazimdi
Deyib susmuşdu.
- Vusal bilirsen Kazim gilin ayri eve cixmasina anan etiraz edir ne ede bilerik?
- Duzdu... evin kicik oğlu men olsamda anam Kazimin onlarla qalmasini isteyir.
Vusal anlamasada men bibimin bu isteyinin altinda Ilahe her dayim nezaret etmek isteyinin olduğunu anlayirdim.
- Sen atanla daniş Mina. Onlarla yaşamaga razi olduğumu de.
Eyleşdiyim yerden sicrayaraq qalxib sevincle Vusala sarilmişdim.
- Inana bilmirem Vusal... cox sag ol... cox sag ol... anamda atamda bu xebere cox sevinecekler
Deyib az qala sevincden kovrelmisdim.
- Dur dur Mina...
Deyib ellerimi sardiğim boynundan cekib gozlerime baxmişdi.
- bir şertim var.
Anlamaz baxişlarla ona baxib
-ne şert?
Deye qisiq sesle dillenmişdim.
- Atanla daniş evi menim adima kecirsin. Yalniz o zaman seninle orda yasamaga razi olaram...
Deyerek hec bir şey ifade etmeyen gozlerini mene zillemişdi.
Duyduqlarima inanmaqda cetinlik ceksemde o an qulaqlarimda bibimin Vusala dediyi sozler esk sade vermişdi...
Axsam eve donduyunde dediyim o sohbeti Mina ile danişib razi salarsan...
Bolumun sonu...

ZÜLMETİ SÖKEK... Yazar : Tebuş Muradova

<< 1 ... 4 5 [6]