elimi çekirem ,yadıma düşür ki,otağımın işığı yoxdur. Men de göz qapaqlarımı yumub, beynimde gizletdiyim xeyalları qaranlığın qoynunda azadlığa buraxıram. Bütün xeyallar uçaraq havanın zerif ve şeffaf maviliyin,semanın parçalanmış yerinden süzülen isti, quru şüalarına qerq olur.Bu zaman içimde yaşadığım bütün hadiseleri danışır, derdleşir,denizin dalğaları ağuşuna aldığı kimi sinesine basdıqda gözümden axan yaş damlalarını yanağıma içizdirir.Bezen sanki gülmeli bir komediyaya baxır, gülür,hetta gülmekden döze bilmeyib yere yıxılırdıq.Bezen ise susur,heçne demir,danışmadıqca qeher boğur,deye bilmediyim sözler ise kendir kimi hörülüb boğazımı sıxmağa davam edirdi.Eslinde ise en çox danışan her şeyi izah eden hemin kendir kimi boğan sözlerim idi...

Amma özümü heç vaxt yalnız,tek adlandırmadım,eksine etrafımda milyonlarla insan var ünsiyyet qurmağa.Sadece bütün xeyallarımın gerçek olduğu ,danışmaq istedikde danışdığım,ağladıqda qucaqlayan qollar,gülende menle gülen,derdlerimi böldükde meslehet veren,susmaq istedikde başımı sığallayan ya ailem,ya sevgilim,ya da dostlarım yox qaranlıq otağımdır.

Uşaqlıqda mene valideynlerimin qoyduğu qadağalar böyüdükde de deyişmedi.Ehh,pul istemeye çekindiyim günler...Sinif uşaqları günorta yemek yeyerken "yox, men ac deyilem"-deyib 1 parça,qırıntıda olsa çörek axtarmağa gedirdim.Pulum olmadığı üçün yemirdim ,amma valideynlerime de demirdim.Bütün bunları dediyim sadece bir dostum var idi qaranlıq otağım...

O gün eve qayıdanda qarşıda,daşın üstünde oturan boynu bükük,güneş şüalrından utanan benövşe kimi elini uzatdığı üçün peşiman olmuş,utandığından heç elini açmayıb yumulu saxlayan bir dilençi qadın gördüm.Yanından ötüb keçdim ,amma öz halım yadıma düşdü, qadının halına acıdım. Kim axı? Hansı vicdansız övlad, övladı yoxdursa bacı, qardaş, qohumlar bu ağbirçek nurani bir neneni bu hala düşmeyine sebeb ola biler? Yaxınlaşıb cibimde olan son pulumu qepiyine qeder ona verdim,elimi çiynine qoyub :

-Allah böyükdür,nene. Gözel

<< 1 [2] 3 >>