İt bexti
(hekaye)
Ona qohum-qardaşın arasında hamı hörmet eleyirdi. Uzun iller heç kesin qarşısında eyilmemiş, öz ailesine ve vetenine bağlı, daim insanların yanında başı uca olan Azer dayıya hamı hörmet eleyirdi. Onun ne pulu var idi ne vezifesi, amma hemişe başı dik, alnı açıq idi. Çünki heç kesin yanında eyilmemiş, heç kesin qarşısında üzü qara olmamışdı. Cavanlar ona baxıb nümune götürür, esl kişinin bütün cehetlerini onda görürdüler. Arvadı, uşağı o eve gelende ayağa qalxır, onu sevir ve onun sözünün çekisini hiss edirdiler. Azer dayı köhne kişilerden idi ve deyirdi ki, indi kişi qalmayıb.
Men ise adi bir oğlan idim. Hansısa bir firmada işleyir ve özümü dolandırırdım. Amma hemişe işimde hiss eleyirdim ki, müdire bir az yaltaqlanıram ya yuxarı vezifede iş boşalanda isteyirem ki, meni ora qoysunlar. Bu hiss meni rahat buraxmırdı, özümü alçalmış hiss edirdim. Amma söhbet menden getmir. Mesele Azer kişi ile bağlı idi. Ona qeribe bir teklifle gelmişdim. Daha doğrusu bu teklif menim özüme de qeyri adi bir şey kimi gelirdi. Amma menden istemişdiler men de bunu Azer kişiye çatdırmalı idim.
Qapını döyüb içeri keçdim:
- Salam Azer dayı, necesiz..
- Salam ay bala, keç içeri.. çoxdandı görünmürsen.
- Hee yee, o qeder iş var ki, xarice gedirem gelirem, sifarişlerimiz olur.
- He bala, Allah seni saxlasın. Men de iş axtarıram bu yaxınlarda bir teklif olmalıdır. Hörmetli bir adam var, deyesen elmi işçi lazımdı olara.
- Hee, eşitmişem
Deyib udqundum. Bu teklifi Azer kişiye nece edeceyimi bilmirdim. Köyneyimin yuxarı düymesini açıb dedim.
- Azer dayı, bağışla meni vallah. Amma bir iş teklifi var.. bilmirem nece deyim. Çox serfeli teklifdi.
O mene baxdı, qaşlarını çatdı:
- Ne işdi ki?
Men cesaretimi toplayıb başdan ayağa ona teklifi danışdım.
Azer dayı, demeli bizim xaricde bir müşterimiz var. Onun qolf meydançasına biz dermanlar gönderirik. Ot dermanları. Demeli bu adam çox varlı adamdı. Xaricidir, heç desen Azerbaycan hardadı bilmez. Bax ona bir işçi lazım

[1] 2 3 4 >>