Ana, sene ne oldu? Zeng eden kim idi?

Anası durmadan ağlayır ve heç ne demirdi. Bir qeder sonra o da anasına sarıldı ve sebebini bilmediyi halda ağlamağa başladı.

Nehayet, anasının hıçqırtı dolu sesini eşitdi:

- Oğlum, atan...

- Ne? Ne olub atama? Tez ol, de görüm ne olub?

- Dünen gece fırtına zamanı atanın iş yerinde partlayış olub.

- Atam ölüb?

- Yox, oğlum, bilinmir. O ve bir qrup neftçi denize düşübler, dalğalar onları harasa aparıb. Onlardan xeber yoxdu.

- Demeli, ölmeyib, he? Menim atam güclüdü, yaxşı üzmeyi de bacarır. Denize düşübse, üzüb gelecek, sen bilirsen o nece dalğaların, fırtınaların öhdesinden gelib?! Özü mene danışmışdı hamısını. Bu defe de bacaracaq. Deniz onun dostudu, ona zerer yetirmez. Atamı bize qaytaracaq. Ağlama...

Bu dem ana oğluna dünyada hamıdan çox inanmaq isteyirdi, amma desteyin o başından gelen ses... O ses heç bir ümid yeri qoymamışdı. Qısa zaman erzinde hadiseden xeber tutan qohum-eqreba bir araya toplaşdı. Her kes telefon başında bir xeber gözleyirdi. Zengler ara vermir, geride qalan her saniye onun qelbinde cüceren qorxunu daha da böyüdürdü. Ruhunu ezerek onu kiçildir, cılızlaşdırırdı.

Artıq ağlaya da bilmir, içinde beslediyi ümidi böyütmek üçün anasının, nenesinin, emisinin üzünde zerre qeder de olsa, ümid işartısı tapmağa çalışırdı. Amma... Axtardığını görmedikce yazıqlaşaraq öz qınına çekilen tısbağa kimi başını çiyinleri arasına sıxaraq gözlerini bir nöqteye zilleyib, xeyalen denize, dalğaların arasında atasını axtarmağa gedirdi.

Nenesi uca sesle ağlayır, feryad edirdi.

- Bu, ne taledi balama qismet oldu?! Uşaqlıqdan yetimliyin ne olduğunu bildi, uşaqlığını yaşamadan tez böyüdü, tez kişileşdi. Bize sahib çıxdı, her şeye dözdü, çetinliklere qatlaşdı, üzümüzü daima güldürdü. Özü de ayaqda qalmağı bacardı, meni de, bacısını da, qardaşını da ayaqda saxlamağı bacardı. Heyatda en çox qorxduğu da bu tifilin onun kimi atasız böyümesi idi. Çünki onu güclü olmağa mecbur eden atasızlığın neler

<< 1 [2] 3 >>