baxışlarına etiraz etmeyim imkansız idi.Çarpayının kenarına oturub yavaş yavaş şorbanı yedirmeye başladım.Azer biran baxışlarını çekmirdi,utancımdan ellerim esirdi,şorbanı töküb yandırmağıma az qalmışdı...
-Bunları niye edirsen?
Azerin ani sualı meni çaşdırmışdı.
-Seni bu halda qoyacağımı düşünmürdün yeqin?
-Yox tebii amma sözün açığı bu qederini gözlemirdim.
-Sen menim heyat yoldaşımsan,sene qulluq etmek menim borcumdu.
-Çox sağol
Yemekden sonra dermanını verib çıxmaq isteyirdim ki,Azerin zeif sesini eşitdim.
-Senem getme...Yanımda qal.
Elimdekileri dolabçanın üzerine qoyub uzandım.Azer yene mene qısılmışdı,onun bu halına çox pis olurdum.
-Niye heçne soruşmursan?
-Zamanı gelende özün danışarsan deye düşündüm.
Azerin derin derin nefes almasından gergin olduğu bilinirdi.
-O geldi...
Sesi o qeder cılız çıxmışdı ki,nese başa düşmek imkansız idi.
-Kim?
-Meni dünyaya getiren qadın.
İstehza ile dediyi söze çox teccüblenmişdim.
-Anan?
-O menim anam deyil sadece meni dünyaya getirib.
-Azer dünen ne oldu?
-Menden halallıq istedi,ağır xeste imiş az ömrü qalıbmış.
-Sen ne dedin?
-Qovdum...Sonra xestexananın yaxınlığındakı bara getdim içdim,dava saldım,islandım eve nece geldim tam xatırlamıram...Düşüne bilirsen o meni görende teccüblenmedi...Eslinde o gün tanıyıbmış amma tanımamazlıqdan gelib...İndi son günleridir deye xatırlayıb meni.Onu bağışlamayacam heçvaxt.
-Axı o senin anandır.
-O menim heç bir şeyim deyil,heç yanımda olmayıb-Başını qaldırıb gözlerini üzüme zilledi-Xestelendiyimde çay getirmeyib,senin kimi tez tez heraretimi yoxlamayıb,terlediyimde üstümü deyişmeyib,senin elediyin kimi önümde eyilib corabımı deyişmeyib,elleri ile yemek yedizdirmeyib.O menim heç neyim deyil.
Azerin halına üzülsemde onun sözleri meni çoxdan xeyal alemine aparmışdı...

<< 1 ... 3 4 [5]