özü başının çaresine baxmalı idi. O ne qeder ayaqla yol getdikden sonra ancaq bir maşın tapa bilmişdi. Maşın sahibine çoxlu yalvardiqdan sonra ancaq razi salib onu şeher merkezine apardi. Butun yol boyu ozunde deyişikler his edirdi ve birden qollarinda xirda xirda tuklerin çıxdığına fikir verdi yavaş yavaş çoxalan bu tukler uzunu de basmağa başlamışdı. Şeher merkezine çatdiqlari an Sebine kişinin ona bacib gulduyunu gordu bu onu o qeder esebleşdirdi ki qışqırmağa başladi.
Sebine sert bir baxışla:nedi nese olub.
Sürücü helede gülmeye davam ederek: heç maşına oturanda sizi qadın deye almışdım amma deyesen kişi çıxdınız.
Sebine esebleşerek bütün esebini kişiden çıxdı: danişiğina diqqet et.
Sürücü etmesem nolar kişiliyiyin tutub meni döyersen.
Artıq son sözleri Sebinenin son hedde çatdirmışdı. Esebden kişini oturacağına ele vurdu ki kişinin başı rola deyerek qanamağa başladı. Sebine yalnız indi elediyini başa düşdü. Ağlamağa başlada amma yaxşı bilirdi ki ağlamaq yaxud da başqa bir şey ona kömek ede bilmez qorxudan tez oradan qaçdı.
Ordan uzaqlaşdıqda çantasına göz atdı ve güzgusüne göz ataraq onu tapdı. Güzgüde özünü gördüyü zaman qorxmuşdu heqiqeten uzunde tukler durmadan artirdi. O bayaq soyuqdan taxdığı şerf ile üz gözünü ele dola di ki az qala tek gözleri qaldi.
Qollari bedenini geyindiyi deri qurtqa ve ayaqlari ise şalvari sayesinde gizlenmişdi. Artiq apteke girib derman alib çıxmaq vaxti idi. O derman aldi ve çıxdı. O artiq eve gedirdi ki mağazanin qabağından keçende şerfini meşhur Bakı kuleyi uçurtdu. Sebine ele tezece qorxub gozlerini yumub qorxmuşdu ki birden tanış sesin sözleri ile gozlerini açdı.
Ülviyye:qizim burda ne edirsen?
Sebine yavaş yavaş gözlerini açdı ana men. Sonra mağazanin şüşesi terefe çevrilib fikrini ifade etmek istedi ki amma artiq tuklerden esaret elamet qalmamışdi.
Sebine :ana sen burda ne edirssn. Son olanlar.
Ülviye:son ne olmuşdu ki yaxşı xatirlamiram.
Sebine anasinin heç ne xatirlamadigini duşunub ana gel evimize

<< 1 [2] 3 >>