Atalı evlerde daim isıq parıldar. O isıq qaranlıq gecene gündüz, ters yoluna bir düz olar!


Ülker İlqar
Atama mektub.
(Esse)
Avtobioqrafik. 1-ci hisse

Ümid,Yol gözlemek…
Yaşadığını bilerek, gelersen deye düşünüb ümidle keçen günlerim…

Qarlı bir qiş gunu dunyaya gelmişem.Yarımçıq ayda ve yarımçıq - yeddiaylıq iken. Eslinde belke de bu bir işaret idi ki, men yarımçıq ailede böyüyecem…

Xeberim var men dünyaya gelerken ne qeder sevindiyinden, qarlı bir qış günü xestexananın heyetinde o yan-bu yana heyecanla gezişib doğum saatımı gözlemeyinden... Xarakterce ağır, zehmli olmağına baxmayaraq, uşaq tek atılıb-düşmeyinden, kende gedib böyük nenemgile muştuluq vermeyinden.

Bunları sonradan eşitdim. Meni çox isteyirmişsen demek. Bes niye meni atıb getdin? – bunu anlaya bilmirem!

Gedişin qelbime ox kimi batdı ve her an tezelenerek incitdi meni. Açdığı yara ise, en azı, mezaradek sağalmayacaq.
***
Men ne anamdan, ne övlad hesreti çeken nene-babamdan, ne de bacı-qardaşdan danışacam. Yalnız özümden… ve atama demek istediyim sözlerden danışacam. Belke de indi bu sözler gec ve gereksizdi. Bilmirem…

***
Ata, sen yanımda olsaydın eger, atalı bir ailede böyüyecekdim.
Mene atasız yox, seni çölde, bayırda görenler menim atamsan deye behs edecekdiler. Sade ve rahatdır demek. Atam var, ancaq yanımda deyil. İller boyu bir ümidle yaşadım, atam gelecek, onu görecem. “Atam var, yanımdadır” deye bilecem. İstediklerim böyük deyildi, çox kiçikdi. Seni isteyirdim...

Yanımda olmanı, meni dinlemeni, derslerimdeki uğur ve ya uğursuzluqlarımı seninle bölüşmek istemişdim. Bir kimse xetrime deyende, qaçıb qoynuna atılıb erköyüncesine ağlamaq istemişem. Bütün bunlar baş vererken sen yox idin heyatımda, uzaqlarda idin. Eybi yox, "geler" deye bir ümidle gözleyirdim. Seni gözlemek – canımın en ağrılı yeri idi.
Atadan danışılan zaman kenar gezirdim yoldaşlarımdan. Xeyal qurardım ki, men de ne vaxtsa atamdan ağız dolusu danışacam. Qoluna girib toya, bayrama

[1] 2 3 ... 9 >>