gedecem. Olmadı...

Yene de ümid etdim, heç vaxt ümidimi üzmedim. Bağça yaşlarımda, mektebin ilk siniflerinde bir o qeder de derk etmirdim sensizliyi. Böyüdükce, hesretin de böyüyürdü menimle.

Herden seninle son görüşüm yadıma düşür… Nenemgile senin yanına gelmişdim. Yol boyu maşınla en azı dörd defe önümü kesib "papa gelecek" dedin. Ve xebersiz idim ki,seni son defe görürdüm...

***
Mekteb illerinde ataya aid seirleri men deyerdim, sehneleri canlandırardım, bezen neğme de oxuyardım.

Niye men? - sualını ise düşünmürdüm. Belke istedadım vardı, belke de...bu menim alnıma yazılmışdı. Atasızlıq.

Yadıma getire bileceyim xatireler o qeder azdır ki…

Bir defe lap balacaydım. Gelmişdin. Seni cemi iki defe görmüşem ve o görüşlerin her anını şeir kimi ezberlemişem. İkinci gelişinde senden qorxmuşdum. Yanına da gelmedim. Bilmirem, belke, xetrine deydi?... Eger deymişdimse, bağışla, ata!

Özümü derk edenden, xeyallarla yaşadım, seni içimde yaşatdım. Gerçek olmasını istediyim, her kesden gizlediyim xeyallar...

Bir gün yene xeyal edirdim: İsti yay günü, heyet yaşıl ot, samovar, demlenmiş teze çay. Atama çay tökürem...

Xeyaldan ayrılanda, etrafımdakılardan küsürdüm. Bilmirdim, kimi günahlandırım, sensizliyin acısını kimden çıxım.

“Ata” sözü get-gede üreyimin ağrısına çevrilirdi. Sen ise bundan xebersiz idin. Belke de ara-sıra yadına salırdın meni. Men burda senle idim xeyalen. Övladının olduğunu unutmusanmı yoxsa!? - bu sualı da vermek isterdim sene.

Belke de işlemekden qabar olmuş ellerin bird aha başıma sığal çekmedi. Göresen, bir defe o ellere baxıb düşündünmü, övladım yanımda olsa, saçına sığal çekerdim?! Amma men hemişe seni düşündüm. “Atam burda olsaydı, ayaqlarını suya qoyar, yuyar, qurulardım. Den düşmüş saçlarını oxşardım”.

O qeder sert insan olduğunu deyirler ki, düşünürem, belke, menimle mülayim olardın. Hetta, gülüşünü bele gören olmayıb deyilende, “he, o, menim atamdır” demişem. Ata, bilirsen, meni de gülen gören

<< 1 [2] 3 4 ... 9 >>