borcumu ödemek istedim sene. Uzaqdan olsa da. Eslinde bilirem ata-ana haqqı ödenmez.Yene de yaxşılıq etmek istedim. Universitet illerimde televiziya proqramından axtarış etdim seni, cavabında ise görüşüme gelmek istemediyini bildirdiler. İlk defe senden o an küsdüm, qırmışdın meni. Ancaq bir az sonra ötüb keçdi. Ata, men kinli deyilem. Burda yazdıqlarımdan bir az da olsa, meni tanı. Küskünlüyüm tez keçdi. Fikirleşdim ki,övladından atılan bu ilk addım sende övlad sevgisi oyadar.

Çox gözledim, gelmedin. Yene de tutduğun yol ile getmeye davam etdin, uzaqlarda yaşamağı üstün tutdun. Her ne olursa, olsun, heyatda olduğunu bilirdim, hiss edirdim. Eybi yox, uzaqda olsa da “canı sağdı, heyatdadır” deyirdim. Heyatdaydın. Heyatımdaydın. Dünyam senli idi. Her yanım seninle dolu idi. Bezen de dodaqaltı seninle danışırdım, eslinde öz-özüme danışdığımı hiss etdiyimde, silkelenirdim. Yox, deli ola bilmezdim, ağlım qaçmayıb.Tam da yerinde idi. Xeyalım seninleydi. Senin yanında. Seni sensiz yaşamaq çetin olsa da, gözelliyi de vardı. Ancaq yene de narahat idim, xestelensen, kim baxacaqdı sene?

Bir defe de olsun, yanında başqa bir qadın ve uşaq düşünmedim. Emin idim, senin nece temiz insan olduğunu ve sevgin uğruna her şeyi terk etdiyini bilirdim. Nece ki, Mecnun edebiyyatımızda sevgisi uğruna ağlını itirmiş bir deli obrazıdır, senin de sevgin efsane olub. Yene de istemeyerekden dedim bu sözü, bağışla.

Sen sevginden bele danışırlar: Anamı gözlemekden başında qardan papaq olurmuş”. Kaş o qarın denesi ola bileydim, ata. Ola bilmedim, heç ne ola bilmedim seninçün, ata.

Uşağa teze oyuncaq alanda ne qeder sevinir, gözlerinin içi nece parıldayır… Bax, ne etdiyini bilsem, indi menim de gözlerim ele parıldayardı.

Off, ata, yorulmuşam. Üzr isteyirem, “off”u sene demedim, özüme deyirem. Her kesden,her şeyden yorulub, tükenmişem. İnsanların istehzlı baxışlarından, ürek qırmalarından, düşünmeden ve ya düşünerekden etdiyi hereketlerden çox yorulmuşam. Sanki her söz mene

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 9 >>