deyilirmiş kimi, çox kövrek olmuşam.Özümü her yerde, her işden kenara çekirem. Ne doluyam,ne de boş.

Men sensiz bir heç olmuşam.Yerdeki qum denesi bele menden daha deyerlidir.Özümü hemişe yarım, faydasız, lazımsız bilmişem.

Bir gerçek var: Men mehv olmuşam, yaşayan bir ölü tek. Quru bedende ölü ruh daşıyırmışam. Bilmirem ömrümün hansı çağındayam, indiyedek men yarım olmuşam; her işde,her sözde. Birce yanıma gelişin, yeterdi, bütün heyatım yenilener, yeniden doğmuş kimi olardım.

Her şeye yeniden başlayardım. Ata sene bir söz deyim… Men ana olmuşam, sen de babasam artıq. İki oğul neven var. Ancaq heç birine adını vermemişem, bağışla. Qorxdum, ata. Dediler, insan ad qoyulana benzer, qorxdum sene benzeyer, onlar da meni atıb geder.

Görünüşce, sene benzedenler çoxdur. Onları bağrıma basıram, sanki senin heyfini çıxırmış kimi, tekrar-tekrar qucaqlayıram.

Ata, artıq böyümüşem, sözlerim böyük gelmesin sene.

Heyatda qarşılaşdığım en çetin sual bilirsen ne olub? Böyük oğlumun “Bes senin atan hanı?” sualı.

Ata, övladım olduqdan sonra anladım ki, en gözel sevgi, en derin mehebbet övlada duyulurmuş. Onları böyüderken keçirdiyim heyecan, atdıqları her addıma etdiyim diqqet daha güclüdür. Ve men özümü güclü hiss edirem, onları qorumaq üçün,her an yanlarında olub,qarış-qarış böyümelerini görürem. Şükürler olsun, ata, ne gözel hiss imiş bunları yaşamaq!

Ata, sen menim dediyim ilk sözün lezzeti yaşamamısan…

Ata, qelbin daşmı bağlamışdı? Qelbine deyirem, bağışla. Görürsen? - yol gözlemekden sebrsiz olmuşam.

***

Başıma gelen bir hadiseni danışacam sene, ata. Tebieti çox sevirem, hele yaz ve yay aylarında bir başqa cür! Otların cücermesi,ağacların gelin kimi çiçekden tac qoyması, al-elvan her teref, quşların sesi, cik-cik ötmesi, ruhumu dinceldir. Güneşli bir yay günü idi. Bilirsen, dağlıqdır biz terefler. İstirahete getmişdik. Dağın döşü, yoxuşlu, dar yollar, sıx ağaclar sanki udacaqmış kimi gelirdi. Çox sevinmişdim, elimde aparat durmadan

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 >>