MENİMSEN
Afaq.Q
Bölüm 14. Qısqanclıq.
Sesizlik çökmüşdü...Azerin susqunluğunu sevmirdim,mütleq nese olurdu o susduğu zaman.
-Sen ağıllı qızsan,eminem ki ne olduğunu çoxdan anlamısan.
-Bilirsen mene ne maraqlıdı?
Azer teccüb dolu gözlerini üzüme zilledi.
-Ne?
-Onu niye evimize devet etdin.Kime neyi göstermeye çalışırdın?
-Onu men devet etmedim.Raminle danışarken eşitdi ve söhbeti ele getirdi devet etmiş oldum.
Deli gülmek tutmuşdu meni,esebi olsamda qeh qehe atırdım.Niye güldüyümü bilmirdim,esebl
erim tamam pozulmuşdu.
-Senem seninle tanış olduğum günden bizim münasibetimiz bitib,eslinde aramızda olanlara münasibet de demek olmaz.
-Bitmediyine dair şüphem yoxdu.Menim anlamadığım senin o,qadını evimize,burnumun dibine getirmeyindi.Ne hiss edeceyimi düşünmedin?
Yüksek tonda ve eseble sözümü deyib gözlerimi üzüne zilledim.Deyesen Azer bu halımdan zövq alırdı çünki üzünde ki, qeribe gülümseme getdikce genişlenirdi.
-Neye gülürsen?-Onun gülüşü olan qalan esebimide tarıma çekirdi.
-Sen meni qısqanırsan?
Bu an utancımdan öle bilerdim,sözün esl menasında özümü ele vermişdim.Niye etrafda gizlenmeye yer yoxdu başa düşe bilmirem.
-Etrafa baxma gizlenmeye yer yoxdu,sualıma cavab ver.
Onun sesinde özünden razı gülüşü hiss etdikce meni titreme tuturdu.
-Ne...Ne dexli...Ne dexli var.
Sözümü dedikden sonra qalxıb hamama keçerek qapını bağladım.Divara söykenib elimi üreyimin üstüne qoydum,çox süretle döyünürdü az qalırdı yerinden çıxsın.Üzüme soyuq su vurub sakitleşmeye çalışırdım.Özümü ele aldıqdan sonra qapını açdım.Azer qollarını qoynunda birleşdirib,bir qaşını havalandıraraq divara söykenmişdi.Özünden razı gülüşü ile meni süzürdü.Qapını tekrar örtüb bağlamağı düşünürdüm.
-Ağlına bele getirme.
Azerin sözüne olduqca teccüblenmişdim.
-Fikir oxuma qabilyyetinin olduğunu bilmirdim.
-Mende senin bu qeder qısqanc olduğunu bilmirdim.
Azer mene teref gelib,ellerini divara dayayaraq etrafımda çeper hördü.
-De...Deyilem.
Heyecanlandığım zaman dilimin topuq

[1] 2 3 ... 5 >>