Bir de mene cinayet işi versez ne olar bele qarışıq olmasın ser.Neçe ilin inspektoruyam,men de çaş-baş qalıram.
İskender gülüb deyir:
- Seni ele bu işler üçün böyütmüşük komissarım.Çetin işler senin,asanlar başqalarının. Gör nece terifleyirem seni.
- Heç sevine bilmedim.
İkisi de gülür.
Ateş:- Mene icaze verin ser,bir işim var.
İskender:- Gülaymı?
- Menim ona sözüm var.
Ateş yene hemişeki kimi Gülayın qebri üstüne gelir.Dua etdikden sonra uzun müddet qebir daşına baxır.Sanki Gülayın danışmasını gözleyirmiş kimi. Sonda gülümsünür.
-Mene Allah sevmeyi qadağan edib canım. Men artıq bunu başa düşdüm. Men sevgi sözünü ağzıma bele getirmemeliyem. Meni bağışla,bağışla ki,hele de yanına gele bilmirem... yox,sehv etdim Gülayım. Çünki sen hemişe yanımdasan,yadımdasan.
Nedense ağlamaq tutdu Ateşi. Çünki Gülayın qebrinin yanında başqa qebir daşı da vardı artıq. Aydanın qebri... ikisinin arasında uzanıb özüne de qebir qazmaq keçdi üreyinden... amma bunu ede bilmezdi. Çünki o ne ölümden qorxur,ne yaşamaqdan. Belke qorxusuzluqdur ele en pisi?... Ateş göz yaşları içinde qalmışdı iki qebir arasında. İndi onu yeni bir cinayet işi gözleyirdi,bilirdi bunu. Amma ayağa qalxmaq...ilk defe bunu bacara bilmirdi sanki...
SON

Matem Üzüyü... Yazar: Ebülfez Kerimov

<< 1 ... 5 6 [7]