qolum qanadim qırılırdı amma o,güldüyünde dunya aydınlanırdı ele bil,özümü yenilmez hiss edirdim o zaman.Birini canından çox sevmek bu idi deyesen.Men Azeri canımdan çox sevirdim.
İçimdeki bitmez tükenmez enerji ile yene evi başdan ayağa temizlemişdim,bele getse şüşe pencereler silinmekden yuxalıb qırılacaqdı.
Gün içinde Azer cemi bir defe zeng vurub ne etdiyimle maraqlanmışdı.Alışmışdım onun tez tez zeng vurmasına ona göre qeribe gelirdi.Axşama doğru içimde sebebini bilmediyim bir sıxıntı baş qaldırmışdı.Xeyr olsun deye dua edib işlerimi bitirmeye çalışdım.Başımı ne qeder işle qatmağa çalışsamda olmurdu,sanki bir el boğazımı sıxırdı.Pencereni açıb acgözlükle havanı ciyerlerime hopdurudum.İstemsizce gözlerim dolur,nefesim daralırdı.Biraz uzansam keçer düşüncesi ile divana uzanıb gözlerimi yumdum.
Tanımadığım yolda irelileyir,amma hara getdiyimden bixeber idim....Hava getdikce qaralır,berk esen küleyin tesirinden saralmış yarpaqlar havada uçuşurdu...Menden irelide addımlayan adamı görüb sevinerek ona teref qaçdım...."Azer" "Azer dayan" "Azer xaiş edirem dayan" "Azer getme" "Azerrr".
Qışqıraraq oyanmışdım,qan ter içinde idim.Bu ne yuxu idi? Bu sıxıntı üstüne bu yuxu...Nese baş vereceyini hiss edirdim.İndi Azere çox ehtyacım vardı,onun mene sarılmasına ehtyacım vardı.Telefonu götürüb zeng vurmağa çalışsamda zeng çatmırdı.Deli olmaq üzereydim artıq.Qapının döyülmesini eşidib sevinerek qapıya qaçdım.
-Azer çox narahat....
Gördüyüm üz ile cümlemi tamamlaya bilmeyib yarıda kesdim...

<< 1 ... 3 4 [5]