MEHSETİ
Afa.Q
Bölüm 1.
Mehseti.
Pencere önünde dayanıb elimdeki qehve fincanından çıxan buğun, şüşe üzerinde saldığı ize baxırdım. Uşaqlıqdan qalma adet ile buxar üzerine adımı yazdım. MEHSETİ. Özümle bağlı en sevdiyim şey adım idi, ferqli ve çox az rast gelinen.
-Ana.
Bayaqdan bu çağırışı gözleyirdim. Dodaqlarıma qonan gülüşle arxaya döndüm.
-Aycan menim balam.
Sayif qapıda dayanıb dodaqlarını büzmüşdü. Çılpaq ayaqları döşemenin soyuğu ile göyermişdi lakin o,buna fikir vermeden qucağındakı ayısına berk sarılırdı.
-Unutdun?
-Tebii ki, yox. Unudaram heç?
Çiyinlerini çekib üzüne gülüş yerleşdirdi.
-O gülüşe ölerem.
Divanın arxasından çıxardığım qutuyu uzatdım.
-Bu menim hediyyem. 5 yaşın mübarek ağıllı balam.
-İçinde ne var?
Sayif teşekkür etmek evezine canfeşanlıqla hediyyeni açmağa çalışırdı.
-Açanda görersen amma evvelce öpücük.
İşaret barmağımı yanağıma döyecleyib aşağı eyildim. Öpücüyün hezzi ile onu qucağıma alıb berk berk özüme sıxdım.
-Sürprizim bitmedi hele.
Sayifin gülüşleri, sevinci sanki meni heyata bağlayırdı. Bizim bir birimizden başqa kimimiz var ki....
-Bunuda atan gönderib.
-Oleyyy en sevdiyim maşın.
-Birde mektub var...Oxuyum?
-Oxu.
-"Canım oğlum 5 yaşın oldu, hergün böyüyürsen. Senden uzaqda olduğum üçün,doğum gününde yanında ola bilmediyim üçün meni bağışla. Sizin rahat yaşamağınız üçün burda işlemeliyem. Bir gün gelecem, men gelene kimi ananı incitme. Yeqin hediyyeni beyendin. Seni sevirem oğlum...Atan Babek"
-Mende seni sevirem ata.
-Mehseti?
-Geldim ana...
Eşitdiyim sese cavab verib Sayifi yere qoydum.
-Qaç otağına hazırlaş, nenenin yemeyini verim çıxaq işe gecikirem.
Metbexe keçib hazırladıqlarımı siniye düzüb otağa keçdim.
-Ana yemeyinizi yedikden sonra dermanlarınızı unutmayın.
-Mehseti üzüme bax.
Onun sözlerini eşitmemezlikden gelib dermanları qarışdırmağa başladım.
-Birinci bu... Yarım saat sonrada bu.
-Ele bilirsen üzüme baxmayanda görmürem göz yaşlarını?
Hereketsiz qaldı bedenim... İçimin nece

[1] 2 3 ... 5 >>