quruyub-qaldım. Ancaq bir-neçe deqiqe qulaqlarıma heç bir seda gelmedi. Nehayet, namelum qadın asta sesle ne ise dedi. Men onun bu sözünü çetinlikle eşiderek, teessüflendim. O, artıq getmeye hazırlaşırdı. Anamın ise cavabında "nece isteyirsiniz” – deye, kifayetlenmesini ve dehlize doğru uzaqlaşan iki qadının ayaq seslerini aydınca duydum. Amma taxta döşeme üzerindeki addım sedalarında ne ise bir qeyri-müeyyenlik olduğunu da hiss etdim. Sanki otaqda Elmira xanım ve namelum qonaqdan başqa daha kimse yeriyirdi.
Yarım saat sonra yuyunub hamam otağından çıxanda, anam dehlizde kiçik qardaşım Muradı rayon bazarına yola salırdı. Ne danışdıqlarını eşitmesem de, Elmira xanımın neyi ise döne-döne izah etmesinden, söhbetin neden getdiyini anlayırdım. Çünki iller önce men ele Murad yaşında olanda, anam meni bazara yola sa­larken, dehlizde eyni sözleri tekrar edirdi ve men bilirdim ki, ana­mın gözel xetti ile siyahıya alınmış her bir şeyi almalı, cibimdeki puldan ve en esası özümden muğayat olmalı idim.
Murad gedenden sonra bir müddet metbexden dehlize açılan qapıya söykenib, güzgü qarşısında dayanaraq saçlarını darayan Elmira xanıma tamaşa etdim. "Her halda ne vaxtsa qarşıma anam tebietli bir qız çıxsa, yeqin ki, onu da anamı sevdiyim tek sever­dim” – deye, düşündüm. Çünki qadınlara olan sevgim mehz anamdan başlayırdı.
Elmira xanım qırx yeddi yaşında olsa da, öz yaşından bir qe­der artıq nezere çarpan xarici görünüşü vardı. Tebii ki, on dörd il önce heyat yoldaşını avtomobil qezasında facieli şekilde itirerek, tek başına iki oğul böyütmüş bir qadını ancaq bele tessevvür et­mek olardı. Boyu o qeder de beste deyildi. Düzgün üz cizgileri ve ona çox yaraşan kesik, sarı saçları var idi. İndi o, güzgü qarşısın­da mehz bu saçları ile meşğuldu. Men ele düşünürdüm ki, anam meni görmür, odur ki, sessizce onun ne vaxt geriye çevrileceyini gözleyirdim.
- Sabahın xeyir. – anam üzünü çevirmeden, güzgü vasi­tesile meni salamladı – Niye bayaqdan sesini çıxarmırsan?
- Ele bilirdim meni

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>