görmürsen. – gülümseyerek dedim – Se­nin de sabahın xeyir.
- Bu sözü senden eşitmek, bilirsen nece xoşdur? – bu, Elmira xanımın menimle zarafatı idi – Son vaxtlar ilk defedir ki, senden "sabahın xeyir” kelmesini eşidirem. – anam üzünü çevirib asta-as­ta metbexe doğru yaxınlaşdıqda, onun güzgüdeki eksinin get-gede nece kiçildiyi diqqetimden yayınmadı – Bunu neye borcluyuq? Yoxsa tenbelliyin daşını atmısan, xeberimiz yoxdur?!
- Xeyr, ezizim Elmira xanım, sizin seherki qonağınızla olan şirin söhbetiniz meni yuxudan oyatdı. Bir qeder ehtiyatla danışsaydınız, men hele de şirin-şirin yatırdım.
- Hm… Ehvalatı eşitdin?
- Yox, tam eşide bilmedim, amma ne ise maraqlı bir söhbete oxşayırdı.
- He, ne qeder maraqlı idise, bir o qeder de vahimeli idi.
Anam bunu deyib, yanımdan keçerek metbexe daxil oldu. Ele hemin an da, qaz plitesi üzerindeki çaydan fit çaldı.
- Çay içirsen? – Elmira xanım pliteni söndürüb, mene baxdı – Ne olub sene? Niye bele fikirlisen? – deyib, elindeki fincanları masanın üzerine qoydu – Deyirem, belke çay içek?
Men doğrudan da anamın ilk çay teklifini eşitmemişdim. He­qiqeten fikrim, seherki namelum qadının vahimeli ehvalatında idi.
- He, he, içerem… – deyib, stol arxasına keçdim.
İki-üç deqiqe aramızda heç bir söhbet olmadı. Bu vaxt erzin­de ise Elmira xanım naxışlı fincanları pürreng çay ile doldurub, menimle üzbeüz oturdu.
- Sen seher qonağı yola salanda Murad harada idi?
- Menim iş otağımda… – deye, anam cavab verdi – Gece ge­lib, orada yatıb. Ona göre men qadını qonaq otağında qebul etme­ye mecbur oldum… Niye soruşdun ki?
- Siz otaqdan çıxanda, men gücle eşidilecek bir sesin iki nefe­rin addım nizamını nece pozduğunu eşitdim, axı?! – çayımdan bir qurtum alıb, fincanı yeniden masanın üzerine qoydum – Sanki, otaqda iki yox, üç nefer yeriyirdi.
- Düz bilmisen. – anam tesdiqledi – Minare xanım seher tek gel­memişdi. Ögey qızı Laleni de özü ile getirmişdi.
- Kimdir bu Minare xanım? Men onu tanıyıram?
- Demezdim… – anam ayağa qalxıb, fincanı

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>