idi?
- Ne demek istediyinizi anladım. – Minare xanım gözlerini menden qaçıraraq, gülümsedi – Siz düşünürsünüz ki, Neriman ora her gün mene göre gelirmiş?! Ola biler ki, haqlısınız, amma onun başqa çaresi yox idi. Mahire hem de epileptik olduğundan, Neriman onu heç yere tek buraxmazmış…
Bu anda iki meqam diqqetimi celb etdi. Birincisi, dünenden bu yana artıq Mahirenin iki xestelikden eziyet çekdiyini öyrenmişdim. Bu, özlüyünde çox maraqlı fakt idi. İkincisi de, Minare xanımın, bezen hekimlerin bele "epileptik” deyil, "epilipsik” deye sehven işletdiyi termini doğru şekilde seslendirmesi idi.
- Bağışlayın, siz ali-tehsillisiniz?
- Yox, – qadın sanki utanaraq dedi – amma mektebde elaçı olmuşdum. Sadece sonradan davam etdire bilmedim. Sekkizinci sinifde oxuyanda, anam iflic oldu, yatağa düşdü. Ona göre de derslerimi bir kenara qoydum. Mektebdeki son illerimin nece keçdiyini ise, heç xatırlamıram da… – Minare xanım bu anda gözlerini döşemeden ayırdı – Niye soruşdunuz ki?
- Heç, davam edin…
- Bizim rayonda tehsilli insan çox azdır. Hetta adını bele yaza bilmeyenlere de rast gelmek olar. Siz, menim indiyedek rastlaşdığım yegane ailesiniz ki, bir evden iki oxumuş şexs var. – Minare xanım özü de bilmeden sehv etdi – Bu, bizim ehatemiz üçün teeccüblü haldır.
- Menim rehmetlik atam da ali-tehsilli idi. – bu an gec de olsa, düşündüm ki, gerek bunu heç demeyeydim – İndiki Tibb Universitetini bitirmişdi.
- Bağışlayın, bunu bilmirdim. – qadın meyus halda, sanki pıçıldadı – Allah rehmetini esirgemesin.
- Amin! Cemi ölenler üçün, İnşallah…
- Çoxdan vefat edib? – hemsöhbetim, ünvanladığı sonuncu sualın cavabını gözlemeden, azacıq gülümsedi – Yeqin ananızla da ele universitetde tanış olublarmış?!
- Doğrusu, maraqlanmamışam… – bu an düşündüm ki, doğrudan da menim bu haqda melumatım yoxdur, çünki diger qadınlardan ferqli olaraq, vefat etmiş heyat yoldaşı haqqında sentimental ehvalatlar danışıb ağlamaq, sızıldamaq, anamın xarakterine xas deyildi – Ne ise, söhbetimiz yarımçıq

<< 1 2 [3] 4 5 ... 13 >>