– qadın azacıq ara verib, boğazını arıtladı – Bir müddet sonra, Nerimanın veziyyeti tamamile korlandı, yatağa düşdü…
- Niye?
- Berk qorxmuşdu… Bu haqda danışanda, meni de vahime bürüyür. Gece yene de bağdan ses geldiyini eşidib, pencereye yaxınlaşıb… Sonra otağın işığını yandırıb, meni yuxudan oyatmışdı. Rengi ağapağ idi. Men ne olduğunu soruşdum. Dinmedi… Ele bil dili tutulmuşdu. Men bir de soruşdum, amma o, mene cavab vermeyib, birden heyete qaçdı. Men de onun arxasınca getdim. Qoluna girib, eve getirdim. O, nedense eve girmeye çox qorxurdu, amma gücle onu razı sala bildim. Divana uzandı, men de ona metbexden bir stekan su getirdim. Bir az özüne gelende, bir daha ne olduğunu soruşdum, yene cavab eşitmedim. Nehayet, dördüncü defe tekrarladığım suala sesi titreye-titreye cavab verdi.
Minare xanım, bu an yene de söhbetini saxladı. Sanki, menim helledici sualımı gözleyirdi.
- O, ne görmüşdü? – bir qeder qabağa eyilerek, asta sesle soruşdum.
- O, dedi ki… – qadın gözlerimin içine baxaraq, eyni ses tonu ile pıçıldadı – Dedi ki, bağda, çehrayı zolaqlı paltar geymiş bir insan görüb…
Qadının son sözünden sonra, bedenim ürpeşdi. Düşünce mövqeyimi hele ki, deyişmesem de, artıq anamın keçirdiyi vahimenin yersiz olmadığını anlayırdım. Özümü yumşaq qoltuğun söykeneceyine atıb, uzun müddet dinmedim.
- Mahirenin sağ olmasına inanırsız? – nehayet, üç-dörd deqiqelik sükutu pozdum.
- Siz Mahirenin itgin düşen vaxt, mehz o geyimde olduğunu bilirdiz? – Minare xanım heyretle soruşdu, amma üz cizgileri qefilden deyişdi – He, he… Axı, men bu haqda ananıza danışmışam. Men Mahirenin sağ olmasından çox, başqa şeye inanıram.
- Neye?
- Mahirenin ruhunun varlığına…
- Yaxşırın, görek. – istehzalı gülüşle ayağa qalxdım – Bu, gülmeli seslenmir?!
- Bes, sizce o yaşayır?
- Böyük ehtimalla, yox… – yeniden qoltuqda eyleşdim – Her halda, bir epileptikin nezaretsiz şeraitde yaşaması inandırıcı deyil.
- Bes, evimizde, bağımızda defelerle görünen, qızımın ve heyat yoldaşımın ölümüne sebeb

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 13 >>