onu sağaldacaq. Biz ise ayda üç defe, her ayın birinci, ikinci ve üçüncü onluğunun ilk günleri onun yanına getmeye başladıq. Nehayet, qebulunda olduğumuz dördüncü ayın ikinci onluğunda, onun evine gederken, qapıdan içeri keçer-keçmez MirHemidin halı deyişdi. Biz ne baş verdiyini soruşduq, o ise bir müddet cavab vermekden imtina edib, az qala bizi otaqdan qovmaq derecesine çatdı. Bizim israr etdiyimizi gördükde ise, mecbur olub ne hiss etdiyini söyledi. – qadın azacıq ara verdi – O, dedi ki, sizden ölüm qoxusu gelir…
- Siz de buna inandınız?
- Tebii ki, ilk önce yox… Amma iki gün sonra… – Minare xanım bu an cümlesini yarımçıq qoyub, daha dözmeyerek, ağlamağa başladı – İki gün sonra ki, bir yaşlı qızım Nigarın… – qadın yene de davam ede bilmedi ve hıçqırıq sesleri ile cümlesini tamamladı – Bağışlayın, – deyib ovcunda sıxdığı yaylıqla göz yaşlarını sildi – bağışlayın, amma bu haqda danışa bilmirem…
- Sizi başa düşürem… – deyib, bir az ona teref eyildim – Eger isteyirsinizse, biz söhbetimizi sonra da davam etdire bilerik.
- Xeyr, ehtiyac yoxdur. Bir az su içsem, heyecanım keçer. – deye qadın mene cavab verdi.
- Gözleyin, gelirem… – ayağa qalxaraq otaqdan çıxdım ve bir-iki deqiqe sonra su ile geri qayıtdım.
Minare xanım sudan bir qeder içib, bardağı jurnal masasının üzerine qoydu.
- Çox sağ olun. – deyib, mene teşekkür etdi – Davam edek?
- Eger siz isteyirsinizse, buyurun…
- Nigar vefat edenden sonra, istesek de, istemesek de, MirHemide inanmağa başladıq. Artıq, tek Neriman yox, men de yaşadıqca bir o qeder qorxurdum. Çünki Nigar müemmalı şekilde ölmüşdü. Nerimanla men ise, qızımızın ölümü haqqında ferqli tesevvürde idik. Nigar ölen gece menim yanımda yatmışdı. Men de onun ölümünde özümü günahlandırırdım. Düşünürdüm ki, yeqin, gece bilmeden onun üstüne çevrilmişem, o ise nefes ala bilmeyerek boğulub. Neriman ise ele hey deyirdi ki, Nigarı boğan Mahirenin ruhu olub, o, bizden qisas alır. Neriman o hadiseden sonra, deli kimi olmuşdu. Evden diksinirdi, tek qala

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 13 >>