götürdü – Nicat bey, menimle gede bilersiniz?
- Tebii ki… – deyib, razılaşdım ve ele o andaca Sebuhi "Jiquli”ni yolun kenarına çıxarıb, saxladı.
- Lale, sen maşında qal… – qadın ne demek istediyini hem de el işaresi ile qıza izah edib, avtomobilin qapısını bağladı – Gelin, Nicat bey… – deye meni arxasınca çağırdı – Qızımla, heyat yoldaşımın ölümü arasındakı esas benzerliyi size göstermek isteyirem.
Men, Minare xanımla birlikde, qebiristanlığın kiçik gireceyinden içeri daxil oldum. Bütün ehvalım korlanmışdı. Az önceki meşenin insanda yaşam hevesi oyadan yaşıllığından, quşların qulaqbatırıcı ceh-cehinden sonra, cansıxıcı ve rengsiz qebirlere baxmaq, buranın sanki anlaşılmaz bir derin ölüm sükutunda karlaşaraq, kiçicik bir sedaya bele hesret qalmaq çox çetin idi…
Qadın menden texminen on addım qabaqda yeriyerek, qebirlerin arası ile süretle addımlayırdı. Biz, elli metre yaxın yol getdik. Nehayet, Minare xanım yanaşı yerleşen dörd mezarın qarşısında dayanıb, mene teref baxdı. Bunlar, Nerimanın atasının, anasının, qızı Nigarın ve özünün mezarları idi.
- Bu qebirler size ne ise deyir?
Men bu sualı cavabsız qoymalı oldum. Gözüm Nigarın qebrinin başdaşına hekk olunmuş fotoşekilde idi. Etiraf edim, men hele ömrüm boyu bir yaşlı bele bir gözel körpe görmemişdim. Doğrudanmı insan bu qeder qeddar ola biler ki, bele bir uşağa el qaldırsın?! Artıq nifret hissinin meni nece boğduğunu hiss etmeye başlamışdım.
Nigarın iri gözleri, hele tam nezere çarpmayan qaşları, yumru yanaqları ve uzun kirpikleri var idi. Dodaqları körpe çiyelek teki idi. Alt dodağının bir qeder sallaq olması ise, xüsusi ile diqqetimi çekmiş oldu.
- Qızınız eyni ile size benzeyirmiş… – Minare xanıma baxaraq dedim. Qadın ağlayırdı…
- Yeni, men bele gözelem? – o, gücle de olsa cavab vere bildi. Men ise bu yerde bir söz demeye çekindim. Her halda qebiristanlıq, kompliment söylemek üçün ele de uğurla seçilmiş bir mekan deyildi.
Bu defe ise, nezerlerim Nerimanın şekline dikilmişdi. Neriman, Minare xanım

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 13 >>