Ne dedim ki?
- Eger çuxurun içinden keçseydi, o iz davam ederdi…
- He, eledir. Axı, biz onun etrafını yaxşıca yoxladıq. Heç ne yox idi. – qadın bu an menim celd hereketimden diksindi – Nicat bey, hara gedirsiz?
Men Minare xanımın sualına mehel qoymadan, çuxurun içine düşdüm. Qadın da menim ardımca gelirdi. Bura çox vahimeli idi. Her an hansısa bir yatmış heyvanı ayaqlaya bilerdim. Yer ağac qol budaqları, hündür kol-koslarla dolu idi. Fenerin işığını ayağımın altına salaraq irelileyirdim. Heyecandan, qadının qaranlıqda arxamca gelmesinin bele ferqine varmırdım. Ele bu vaxt Minare xanım qışqıraraq yıxıldı. Çevrilib, celd ona yaxınlaşdım.
- Axı, siz niye bura geldiniz? – esebi şekilde dedim – Meni gözleseniz yaxşı olardı.
- Xeyr, siz meni gözlemeli idiniz. Nezere almalı idiniz ki, men qaranlıqda yeriyirem. Hem de tek qalsam, qorxacaqdım. – o, fenerin işığında, dizindeki qana baxdı – Uf, ayağım berk ezildi…
- Bu nedi bele? – işığı, çuxurun biten hissesine saldım.
- Neyi deyirsiz? – qadın da çevrilib baxdı ve qorxudan içini çekib, diksindi – Nicat bey, gelin gedek. Bu, hansısa heyvanın yuvasıdır. – Minare xanım lap mene yaxınlaşıb, qolumdan tutmuşdu – İşığı da söndürün. Xahiş edirem. Men çox qorxuram…
- Xanım, sakit olun. – fenerin işığında gördüyümüz yere yaxınlaşaraq dedim – Diqqetle baxın… Hele heç bir heyvanın şüuru o derecede inkişaf etmeyib ki, yuvasına qapı qoysun.
Çuxurun bu hissesi yuxarıdan baxanda görünmürdü. Odur ki, onu görmek üçün mütleq buraya düşmek lazım idi. Artıq biz hemin yere lap yaxınlaşmışdıq. Onun giriş hissesi o qeder de kiçik deyildi ve ağac qol-budağı ile yarıqapalı şekilde bağlanmışdı.
- Orada kimse var. – asta sesle dedim ve qadının, qolumu daha da berk tutub sıxdığını hiss etdim – Men açıb, içeri baxmalıyam.
- He, açın, açın… – Minare xanım gülümsedi – Zarafat edirsiz, he?
- Yox, tam ciddiyem. Men mütleq ora baxmalıyam.
- Kaş men gelmeyeydim… – qadın ağlamsındı – Birden yaxınlaşdınız, işığı içeri saldınız ve bir canavarın size

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 14 >>