baxdığını gördünüz. Onda?
- Onu deyim ki, heç de yaxşı zarafat deyil. – gülümsünerek dedim – Minare xanım, siz bir şeyi unudursunuz. Biz buraya tesadüfen düşmemişik. Bizi bura bir iz getirdi. Doğrudur, bu, hansısa bir heyvanın yuvasına benzeyir, amma bir şey deqiqdir. Orada insan yaşayır…
- Yaxşı, onda gedin baxın, amma incimeyin men buradan uzaqlaşıram…
- Olsun. – gülerek qadına baxdım – Ele en doğrusu da budur…
Minare xanımın bir qeder kenara çekilmesini sebrle gözledim. Evvelce işığı qoluma tutdum. Saat on bire on beş deqiqe qaldığını gösterirdi. Daha sonra, asta şekilde yuvaya yaxınlaşdım. Yuvanın girişini örten "qapı”ya toxunduqda, daha da emin oldum ki, burada kimse yaşayır. Çünki "qapı” rolunu oynayan ağac qol-budaqları, çox seliqeli şekilde biri-birine bağlanmışdı ve kenardan şübhe doğura bilecek heç ne nezere çarpmırdı. Qapını ehmalla götürüb, kenara qoydum. "Fenerin işığı hemin insanın üzüne düşende, göresen ne baş verecek?!” – deye işığı içeriye salmamışdan evvel, keçirdiyim dehşetli heyecanı hiss etdim ve feneri yandırdım. Üreyim, sanki yerinden çıxacaqmış kimi döyünmeye başladı. Qarşılaşdığım menzere meni daha da vahimeye salmışdı. Çünki men ferziyyemde yanılmamışdım. Bu sığınacağın içi, men düşündüyümden de böyük idi. Küncde yere düzülmüş qalın taxtalar üzerine karton salınmışdı. Böyük ehtimalla bura, hemin insanın yatağı idi. Ortada ise ocaq qalamaq üçün nezerde tutulduğu güman edilen daşlar dairevi şekilde yere basdırılmışdı, yanında da demir bir qab, hisden tamamile qaralmış çaydan ve bir fincan vardı. Feneri içeriye gezdirmeye davam etdim ve diger küncde plastik vedrede su olduğunu gördüm. Nehayet, içeri keçmeye qerar verdim, çünki orada heç kim yox idi. Ancaq, keçirdiyim dehşetli qorxu ve vahime hissi, tez bir zamanda meni, buradan çıxmağa vadar edirdi. Hem de hemin insanın her an bura qayıtmaq ehtimalı böyük olduğundan, daha burada qala bilmezdim. Celd şekilde içeriden çıxıb, qapını evvelki tek yerine qoydum. Minare xanım, derhal mene sarı

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 >>