ele geldi ki, Lale her şeyi eşidir. Çevrilib qıza baxdı ve çox asta sesle elave etdi – Amma Lalenin burnu da qanamadı. Bu gün ise artıq, iyul ayının 20-dir. Üç günden sonra, növbe menimdirmi?
Kend yolu ile addımlayarken, Minare xanımın bu son sualını beynimden ata bilmirdim. Belke, hamı haqlı idi, bir tek men yanlış düşünürdüm?! Qadının sözlerinde az da olsa heqiqet var idi. Onun bu qeder heyecan ve qorxu keçirmesinde de kifayet qeder esası vardı. Ömrünün sonuna üç gün qaldığını güman eden şexs, ancaq bu cür davrana, bu cür düşüne bilerdi.
Meşebeyinin evini tapmaqda ele de çetinlik çekmedik. Laleni Minarenin refiqesinin evine qoyduqdan sonra, qarşımıza ilk çıxan cavan bir oğlan, evin yerini tanıdığını söyledi ve yol boyu bize beledçilik etdi. Oğlana teşekkür ederken, artıq ünvana varmışdıq. Salman kişinin menzili böyük bir heyetin düz axırında yerleşirdi. Heyet, meşebeyinin seliqeli şekilde bir künce yığdığı ağac qol-budaqları ile dolu idi. Minare xanımın dediyine göre, Salman, meşeden topladığı qurumuş ağac budaqlarını, temennasız şekilde kend camaatına paylayarmış. Ancaq son iller sehhetinde yaşadığı problem, onun bu xeyirxaq emelinden daşınmasına sebeb olmuşdu.
Bizi, ele heyetdece ilk olaraq kiçik bir qız qarşıladı. Ünvanı deqiqleşdirdikden sonra, uşaq eve qaçdı ve az sonra orta yaşlı bir kişi qapıdan çıxdı. Onun xarici görünüşü tipik bir kend adamını xatırladırdı. Zehmetkeş cizgiler, yorğunluqdan eser-elameti olmayan dik baxışlar ve kifayet qeder sağlam, eyni zamanda da möhkem bir beden quruluşu… "Yox, Salman bu deyil” – öz-özüme dedim ve ele hemin an, kişi Minare xanımı başı ile salamlayaraq mene el uzatdı. Onun hem de çox kobud ve iri elleri vardı.
- Xoş gelmisiniz. – qalın ses tonu ile söze birinci o başladı – Buyurun. Qızım dedi ki, atamı axtarmısınız…
- Beli, bize Salman dayı lazımdır. – telesik cavab verdim – Ondan bir-iki şey soruşmaq isteyirem.
- Buyurun, eşidirem…
- Yox, eger mümükündürse, men atanızla danışmalıyam. Tebii ki, eger

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 14 >>