atamın otağına keçende, o, eli ile dehlizi gösterdi. – Süleyman qaşlarını çatıb, dehlize işare etdi – Men tez ora qaçdım. Pencere açıq idi. Heyete baxanda ise, bir neferin qaçdığını gördüm.
- Kişi idi, qadın? – derhal soruşdum.
- Her halda qadın olmazdı, amma göre bilmedim. Gece idi. Qaranlıqda onu görmeyim mümkün deyildi. O, ağacların arası ile qaçırdı. Men sadece heyetdeki qaçış sesinden, atamın haqlı olduğunu anlamışdım.
Süleyman daha ne ise demek istedi, amma heyat yoldaşı çayları tezelemek üçün yeniden otağa daxil oldu. Qadın yeni çayları süfreye getirene kimi bir kelme de kesmedik. Odur ki, otağın qapısı arxadan bağlanana qeder gözledim.
- Oğru evinizden ne aparmışdı? – nehayet, asta sesle soruşdum.
- Allah kömeyin olsun. – Süleyman gülerek dedi – Neyimiz var ki, ne de aparsın… – o, daha da ürekden güldü – Heç ne… Heç ne aparmamışdı…
- Eger oğru bir eve girirse, mütleq aparmaq üçün ne ise tapır. – qetiyyetim, kişinin üzünü ciddileşdirdi – Mesele ise burasındadır ki, sizin evinize giren oğru olmayıb…
- Başa düşmedim. – o, üzünü turşutdu – Bes, kim olub?
- Meni, atanızı yaralı halda tapdığınız yere apara bilersiz?
Süleyman teklifimle derhal razılaşdı. Üçümüz evden çıxarken, artıq hava qaralmağa başlayırdı. Uzun yolu piyada gedeceyimizi bilirdik. Odur ki, bir qeder de celd olaraq, meşeye vaxtından tez çatmağı bacardıq, ancaq burada da az vaxt itirmedik. Süleyman lazım olan yeri xeyli axtardı. Bundan istifade ederek, men de yan-yörede ne ise bir iz, ne ise bir nişan axtarmağa başladım. Lakin diqqetimi celb ede bilecek xüsusi bir şey qarşıma çıxmadı. Süleymanın ise, atasını yaralı halda tapdığı yer, onun yaxınlığındakı böyük bir ağac kötüyü sayesinde yadına düşdü.
- Texminen buralar idi. – kişi sevincek halda dedi – O böyük kötüyü görmeseydim, yadıma düşmeyecekdi.
Hemin yere yaxınlaşdım. Xeyli vaxt keçdiyinden, bütün ola bilecek izler de silinmişdi. "Frans Kafka haqlıdır. Doğrudan da, tebiet izlere qarşı çıxır” – deye düşündüm ve anladım ki, burada

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 14 >>