artıq vaxt itirmek lazım deyil.
- Gedek… – ehvalım tamamile korlandığından, elave bir şey danışmaq istemirdim. Odur ki, bunu anlayan yol yoldaşlarım da, heç bir kelme söylemeden menimle razılaşdılar. Geldiyimiz yolla geri qayıdanda, artıq hava kifayet qeder qaralmışdı. Xüsusen de meşenin qaranlığı, bu rengi daha da tündleşdirirdi. Süleyman ehtiyat üçün götürdüyü feneri yandırarken, men işıqda qolumdakı saata baxsam da, eqrebleri tam göre bilmedim. Odur ki, işığı qoluma salmasını xahiş etdim. Saat yeddinin yarısı idi. Kişi feneri kenara çekerken ise, yerde ani olaraq gözüme ne ise göründü…
- Feneri mene verin. – deyib, heç Süleymanı gözlemeden, onu kişinin elinden aldım ve bir qeder onlardan ayrılıb, işığı yere salaraq gördüklerimi izlemeye başladım. "Demek, dahiler de sehv edir… – teeccüble az önceki fikrimi tekzib etdim – Tebiet de, her an izin qarşısında aciz ola biler…” – gördüklerim asanlıqla meni bu qenaete getirdi. Bu, artıq tesadüf ola bilmezdi, her şey aydın idi, ancaq burada baş verenleri ve ya baş verecekleri Süleymanın bilmesini istemediyimden, yeniden geri qayıtmağa mecbur oldum.
- Fener mende qalsın. – telesik şekilde dedim – Siz ise her ikiniz kende qayıdın…
- Yox. – Minare xanım derhal sert reaksiya verdi – Men de burada qalıram.
Ne ise demek istesem de, susdum, çünki qadını buna mecbur ede bilmezdim. Her halda onu tanımadığı bir kişi ile gecenin zülmet qaranlığında tek buraxmaq, düzgün olmazdı.
- Men getmirem. – qadının çaresiz sesi aydınca duyulurdu – Sizi tek qoya bilmerem.
Sonuncu söz, sanki qefilden meni silkeledi. Qadından bele bir münasibet gözlemesem de, bu sözleri eşitmek çox xoş idi. "O, meni cemi bir gündür tanıyır, amma davranışında, mene güvene bilecek qeder emindir.” – deye düşündüm. Bu etibarı özüm qazanmışdım. Odur ki, üreyimde özüm-özümü tebrik edib, bu meseleye aydınlıq getirmeyi bacardım. Süleymanı gücle de olsa, fenersiz halda kende yola salmağa müveffeq oldum. O, özünden çox, bizden nigaran idi, lakin men onu emin etdim

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 14 >>