ki, biz kendin yolunu rahatlıqla tapacağıq.
Minare xanım, Süleyman gözden itenedek gözledi. O, ne baş verdiyini anlamadığından, ele bil danışmağa da qorxurdu.
- Siz onu niye yola saldınız? – nehayet, qadın asta sesle soruşdu – Ne baş verdi? Siz ne gördünüz?
- Bura baxın… – işığı bayaq gördüyüm yere saldım – Daşı görürsünüz?
- Görürem. Burda ne var ki?
- İndi buna baxın. – işığı bir neçe metr qabağa saldım – Daha bir daş… Bir az da gelin… Buyurun, daha biri… Bu da diger daş…
- Yeni bu… – o, ancaq indi ne baş verdiyini anladı – Bunu kimse edib?
- Her halda… – deyib, eks istiqametde getmeye başladım – Meşenin bu yerinde yere basdırılan daş, nezerimden yayına bilmezdi. Kimse yolu itirmemek üçün yere iz salıb, amma izden görünür ki, yolumuz ele de qısa olmayacaq. Belke sizi eve ötürüm? Qorxa bilersiniz…
- Ehemiyyeti yoxdur. – qadın yeniden razılaşmadı – Siz bütün bu fedakarlığı mene göre edirsiniz. Ona göre de, siz burda tehlüke ile üz-üze qalarken, men evde rahat otura bilmerem.
- Nece isteyirsiniz… – gülümseyerek dedim. Her halda, qadının qaranlıqda meni görmediyine emin idim.
Yol boyu irelileyerken, hava qaranlıq olduğundan, biri-birinden aralı yerleşen daş parçalarını tapmaqda çetinlik çekirdik. Onların arasında texminen dörd-altı metr mesafe qoyulmuşdu ve yerdeki yarpaq ve kol-kos da izi axtarmağımıza mane olurdu. Zülmet qaranlıqda ise istiqameti tapmaq, asan iş deyildi. Hetta ara-bir bezi daşların arasındakı mesafe ferqinin daha da böyük olduğuna tesadüf edirdik ve bezen itirdiyimiz izin davamını da tesadüfen tapırdıq. Her halda bunu izi itirmek üçün etmemişdiler. Böyük ehtimalla daşlar tesadüfen yerinden terpenmişdi. Bezen ise, çox kiçik daş parçalarına rast gelirdik. Bax bu, izi itire bilmek üçün çox ideal variant idi. Çünki bu hadiseden xeberi olmayan bir şexsin buradan keçerken, yerdeki bu kiçik daşlara fikir vermeyeceyini arxayınlıqla güman etmek olardı. Üstelik de üzerimizde cemi bir fenerin olması, işimizi daha da çetinleşdirirdi. Ancaq buna

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 14 >>